BTW

Mijn naam is Rens Postma en ik ben ziek. Ik heb een ziekte die kanker heet. En die ziekte is zo erg dat ik er bijna dood aan ga. Met een moeilijk woord heet dat: Terminaal.

Mijn naam is Rens Postma en ik ben terminaal.

‘Rodrigoreus’

– “Hmzz, ik vind de ebonyhouten [i]teinte[/i] net iets mooier.”
“Ben ik met je eens schat, maar deze variant kleurt zo mooi bij de sofa.”
– “Ja maar, model ‘Rodriguez’ oogt weer beter bij de salontafel.”
-“Daar heb jij weer gelijk in. Lastig zeg.”
“En als we dan..”

Ontsluiting

Geachte asielzoeker,

Welkom in Nederland. Vandaag beginnen we met de Inburgeringcursus.
Wij Nederlanders begrijpen best dat jullie het zwaar hebben gehad in jullie oorlogsgebieden. Dat het klote was je geloof niet te mogen belijden. En natuurlijk was het kut dat je geen vrijheid van meningsuiting hebt gehad. [i]Soit[/i], het zij zo.
Nu zitten jullie in Nederland en zul je moeten eten wat de pot schaft. En vandaag is dat de Inburgeringcursus, les 1:

Visite

Mijn buurvrouw is dood. Ze was al oud, maar toch vreselijk.
Ze heeft een goed leven gehad, daar niet van. Veertig jaar getrouwd. Trotse moeder van zeven kinderen en oma van maarliefst negen kleinkinderen. En gelukkig was haar lijdensweg niet erg lang. Wel een zware. Na drieëntwintig messteken had ik de klus geklaard.

Close(t)

[u][b][size=xx-small]Close(t) is een co-column van Martijn en IKEA.[/size][/b][/u]

[b]A[/b]ls je verstoppertje speelt en je verbergt in de kast heb je geen idee wat er in de buitenwereld afspeelt. Kinderlijk eenvoudig. Maar wat als die kast je wereld is? Dat je opgroeit in een kast waarin je slaapt en eet, huiswerk maakt en sprookjes leest. Als je van meet af aan leeft in die kast en je besef niet verder gaat dan dat dit de wereld in zijn geheel is. Stel dat ieder zo zijn of haar kast heeft. Een dorp, een stad, een land, een wereld aan kasten. Een kastenstelsel. Is dat een samenleving of een eeuwenoud spelletje?