Mijn naam is Rens Postma en ik ben ziek. Ik heb een ziekte die kanker heet. En die ziekte is zo erg dat ik er bijna dood aan ga. Met een moeilijk woord heet dat: Terminaal.
Mijn naam is Rens Postma en ik ben terminaal. Mijn naam is Rens Postma en ik ben terminaal.
Ooit wilde ik legionair worden, ingeburgerd in het Legioen der Vreemden. Bereid te lijden, te vechten, te overwinnen tegen een wereld die niet de mijne is. Spijt en Gevoel zouden mij vreemd zijn, een identiteit evenzeer.
Mijn naam is Rens Postma en ik ben terminaal.
Mijn naam is Rens Postma en ik ben terminaal.
Ooit wilde ik reisleider worden. Mensen de wereld laten zien, mijn wereld laten zien. Van Amsterdam naar Madrid. Van de voorsteden van Parijs naar Londen en New York.
Mijn naam is Rens Postma en ik ben terminaal.
Mijn naam is Rens Postma en ik ben terminaal.
Aan mijn bestaan is een limiet gekoppeld. Mijn houdbaarheidsdatum is verstreken en ik begin al te verzuren. Nog één maal in mijn leven wil ik ergens voor gaan, een statement maken, ergens voor staan. Niet in naam van een ander maar puur die van mijzelf.
Mijn naam is Rens Postma en ik ben terminaal.
Mijn naam is Rens Postma en ik ben ten dode opgeschreven.
Als mens spot ik met uw leven, als dode om uw bestaan. De laatste seconden van mijn leven in uw gezelschap, daarna zal ik gaan. Het afscheid van u allen. Voor conflict, conclaaf, voordat de doden gaan vallen. Geef me vijf seconden, tel ze af, integer met durf en lef. Terminaal is geen toestand, maar een slepend besef.
Mijn naam was Rens Postma en u bent allen terminaal.
11 reacties
Dees · 7 november 2005 op 08:55
Mooi van het onschuldige begin, het schoolklasidee, naar het onvermijdelijke einde. Komt wel binnen op de vroege ochtend.
KingArthur · 7 november 2005 op 10:39
Een verkankerde maatschappij!? De titel vat ik niet of begrijp ik het hele stuk verkeerd?
WritersBlocq · 7 november 2005 op 13:13
[quote]Mijn naam is Rens Postma en ik ben ten dode opgeschreven. Als mens spot ik met uw leven, als dode om uw bestaan. [/quote]
en
[quote]Mijn naam was Rens Postma en u bent allen terminaal.[/quote]
Vette [b]klasse[/b], deze column!
Mosje · 7 november 2005 op 16:39
Mooi gedicht Martijn
Raindog · 7 november 2005 op 21:33
Jeetje Martijn. Je bezorgt me een ongemakkelijk gevoel. Toegegeven, Dees heeft me leuk op weg geholpen en toch ben ik nog zo bang dat ‘ie me boven de pet gaat.
Li · 7 november 2005 op 23:19
Knappe rap
Li
Troy · 8 november 2005 op 01:07
Een opvallend gedicht tussen de rest van de columns. Op de één of andere manier weet ik niet precies hoe ik de boodschap uit moet leggen, maar de woorden blijven wel hangen..Op een niet zo prettige manier overigens. Knap geschreven.
Ma3anne · 8 november 2005 op 07:59
Rens, je statement is gemaakt. Ik ga toch maar eens orde op zaken stellen voor mijn nabestaanden.
De eerste keer vatte ik hem niet helemaal, maar een nachtje erover geslapen en hij valt op zijn plek.
Grandioos!
Louise · 8 november 2005 op 08:08
Ook goeiemorgen Martijn!
Op het oog eenvoudig, maar ondertussen…
Meestal ben ik er dan ook waanzinnig goed in om jouw columns net even anders op te pikken dan ze bedoeld zijn. Ik mis soms net dat ene speciale extra laagje. Dat ligt aan mij en niet aan jou.
Bij deze kreeg ik geen beeld, maar geluid. Een rap. En een goeie ook 😉
Trukie · 8 november 2005 op 13:52
Je denkt aan het miden-oosten,
maar die o zo Nederlandse naam…….
melady · 8 november 2005 op 15:30
Hij grijpt aan, alleen weet ik niet waarom.
Oppervlakkige diepgang?