Gooi wat in mijn lege lege tonne, ookal staat die nou in Frankrijk! Ja jongens, Sinterklaas heeft ook dit jaar onderweg terug naar Spanje weer even de haven van Nantes Saint-Nazaire aangedaan. Van Saint-Nazaire is de goedheiligman vervolgens naar Carquefou gekomen, alwaar door een groep goedwillende Nederlanders speciaal voor deze gelegenheid een zaaltje gehuurd was. En Piet, die ging fietsen! (En toen klapte zijn band…)
Al enige tijd wacht ik met smart op dat pakje uit Nederland, met die langverwachte ColumnX-pen erin. Vandaag haalde ik weer vol goede moed de post uit, en ik vond een envelop van TPG POST, Port betaald. Haastig maak ik hem open, en ik vind een standaard briefkaartje: [i]Het spijt ons u te moeten melden dat deze aan u geadresseerde postzending is beschadigd. Voor het geval dat de schade ontstaan is tijdens de postverwerking, bieden we u hierbij onze verontschuldigingen aan.[/i]
Potverdullemes, het is dinsdag 22 juli, en ik zie dat ik voor woensdag 23 juli mijn themacolumn over [b]mijn provincie[/b] dien in te leveren! Dat zal me leren om vaker in het Café te komen… En dat is nog niet het geringste probleem, want ik heb helemaal geen provincie! In dit mooie land van Vrijheid, Gelijkheid, en Broederschap zijn er namelijk slechts departementen. Vroeger, ja, vroeger waren er wel provincies. Toen was Nantes de hoofdstad van de provincie Bretagne, en zetelde in het Château des Ducs de Bretagne de, nee, niet Duc, maar Duchesse Anne de Bretagne, Koningin van Frankrijk.
Elke keer als ik langs een bedelaar loop, doe of mijn neus bloedt, en de knip ferm gesloten houd, gaat er weer zo’n rilling van schuldgevoel door me heen. Want zo’n bedelaar, die heeft het zo moeilijk. Die heeft geen geld. Die kan moeilijk eten krijgen. Die moet door hen die wel geld hebben geholpen worden. Maar als je het goed bekijkt, ben ik eigenlijk nog armer dan die bedelaar. Dus waarom nou toch dat schuldgevoel?
Vijftig jaar geleden waren hoofddoekjes overal in ons straatbeeld te zien. Vrijwel alle Nederlandse vrouwen liepen met hoofddoekjes op, om hun kapsels te beschermen tegen wind, roet en regen. In de jaren daarna zijn hoofddoekjes en andere hoofddeksels (zoals de mannelijke gleufhoed, uiteraard in de zelfde kleur als de “trainersjas”) uit het straatbeeld verdwenen. Maar sinds de jaren ’70 begint men weer steeds vaker hoofddoekjes te zien. Nu echter niet op de hoofden van Nederlanse vrouwen, maar op die van Turkse en Marokkaanse gastarbeiders. En niemand stoorde zich daaraan.
