Sprookjes bestaan niet. Dat zinnetje heb ik de laatste tijd erg vaak gehoord. M’n hele leven heb ik vol gehouden dat ze wel kunnen bestaan. Dat de Prins-op-het-Witte-of- wat-voor-kleur-paard-dan-ook wel bestaat. Sterker nog, ik dacht zelfs dat ik hem gevonden had. Na tig kikkers gekust te hebben veranderde er eindelijk eentje in een prins. Tenminste, daar leek het op. Het bleek helaas gezichtsbedrog te zijn. Blijkbaar zie je wat je wilt zien.
Ik knipper met m’n ogen, staat het er nou echt? Nog een keer goed lezen. Ja, het staat er echt. Hij maakt het uit. Per sms. Lange leve de moderne tijd… Ik onderdruk een golf van misselijkheid. Een kil gevoel sluipt in m’n lichaam. Ik weet niet of ik moet gaan huilen of kwaad worden. ik voel helemaal niets nog, behalve ongeloof. Dit kan niet echt gebeuren. Ik probeer te bedenken hoe het kan dat iets wat een half jaar lang zo mooi en geweldig was, in twee weken af heeft kunnen glijden naar gedumpt worden per sms. Ik kom er niet uit.
