Ik knipper met m’n ogen, staat het er nou echt? Nog een keer goed lezen. Ja, het staat er echt. Hij maakt het uit. Per sms. Lange leve de moderne tijd… Ik onderdruk een golf van misselijkheid. Een kil gevoel sluipt in m’n lichaam. Ik weet niet of ik moet gaan huilen of kwaad worden. ik voel helemaal niets nog, behalve ongeloof. Dit kan niet echt gebeuren. Ik probeer te bedenken hoe het kan dat iets wat een half jaar lang zo mooi en geweldig was, in twee weken af heeft kunnen glijden naar gedumpt worden per sms. Ik kom er niet uit. Ik stuur een sms naar mn vriendinnen,want het is al laat. Ze bellen me allemaal tegelijk terug. Door met hen te praten, probeer ik het op een rijtje te zetten, hoe het zover heeft kunnen komen. Maar ik snap het nog steeds niet. Voel me leeg en verdoofd. Het ging wat minder de laatste weken en we hadden een aantal flinke ruzies. Maar bij de eerste beste relatie hobbel, geef je het toch niet op? We hadden al besloten om het een paar tandjes terug te schroeven, en ff rustig aan te doen. Maar blijkbaar was dat niet genoeg.

De volgende dagen breng ik in een verdoofde, bijna versteende staat door. Geef mezelf de schuld. Had ik maar, deed ik maar niet, etc, etc. Verder voel ik niets. Alleen leegte. Ik kan wat slapen, klein beetje eten, kan gewoon naar mn werk. Alleen niets is echt en niets raakt me. Als er wordt gelachen, lach ik mee, maar ik voel het niet. Eten smaakt me niet, ik word er misselijk van. Zelfs overdag voel ik het donker om me heen, het dreigt me op te slokken, die grote, donkere leegte. Ik voel me dood van binnen. Ik geloof niet meer in sprookjes en prinsen op witte paarden. Liefde sucks. Als ik een kikker kus, dan blijft het een kikker. Kus ik een prins, wordt het ook een kikker… Ik ben vervloekt, denk ik.

De aandacht van mn vrienden en vriendinnen doen me veel goed. Ze zijn echt geweldig. Er houdt toch nog iemand van me. Ze herinneren me aan wat ik allemaal wel heb, geweldige vrienden, een leuke nieuwe baan, mn autootje en mn huisje. Ik heb helemaal geen vent nodig om gelukkig te zijn en het leuk te hebben. Toch wil ik dat niet helemaal beseffen nog. Een vriend van me heeft me door. “Je lacht wel, maar je ogen lachen niet mee. Normaal glinsteren ze, maar ze staan nu een beetje dood, je uitstraling is weg. Gaat het wel?” Ja hoor, het gaat wel. Voel helemaal niets. Tegelijkertijd met mn hart is ook mn passie verdwenen. Heb zin om me helemaal klem te zuipen, maar dat kan niet. Ik heb een blaasonsteking en die medicijnen werken niet met alcohol erbij… God heeft een leuk gevoel voor humor soms…

De volgende ochtend word ik wakker met een enorm klote gevoel. Het is begonnen. Alles doet pijn, ik wil alleen maar huilen. Ben ik al dood en is dit de hel??? Ik kan de radio niet meer horen, er zijn alleen maar liefdesliedjes op alle zenders en ze lijken alleen maar over mij te gaan. Ik kruip weer in bed en besluit wat later naar mn werk te gaan vandaag. Ik vraag me af hoe ik in een half jaar tijd van de stoere, happy single naar dit zielige hoopje ellende ben getransformeerd. Uiteindelijk weet ik me mn bed uit en naar mn werk te slepen. Daar vind ik afleiding en rust. Ze vinden me wat stil en vragen hoe het gaat. Ik zeg “ach, ff dipje” terwijl ik denk, ik ben dood van binnen, verlos me uit mn lijden. De radio mag uit blijven vandaag gelukkig.

’s Avonds heb ik een verjaardag van 1 van mn beste vriendinnen, dus overslaan is er niet bij helaas. Maar het gaat wel weer. Dus dat moet ook wel kunnen. Afleiding is immers beter dan in je eentje gaan zitten kniezen. De hele avond zit ik tussen de stelletjes. Toevallig is er ook geen vrouw bij die niet zwanger is of net een kind heeft. Na drie uur val ik bijna uit elkaar van ellende. Ik word zwak. Al die dagen heb ik niets meer van me laten horen aan mn lief. eh, mn ex. Als je me zo behandeld, dan ga ik daar niet meer achter aan lopen. Maar nu breek ik. Ik stuur een sms. “Ik mis je”. Stomme actie van me, want nu moet ik elke 2 minuten op mn mobiel kijken of ik al wat terug heb gehad. Maak mezelf weer gek hiermee…

Na drie kwartier komt er een smsje terug. Ik open hem op de wc. Mn hart klopt in mn keel… “Ik mis jou ook” staat er. Krijg nu helemaal hartkloppingen. Want wat moet ik hier mee doen??? Ik probeer na te denken. Weet het niet. Dan laat ik mn gevoel spreken. Ik stuur terug of we dan misschien niet eens moeten gaan praten. Krijg pas midden in de nacht antwoord terug. Blijkbaar zat ie in de kroeg. Maar hij vond het een goed idee om te gaan praten.

Aan de ene kant ben ik blij, want er is een opening nu. een mogelijkheid om dit te herstellen. Aan de andere kant, gaat dat wel lukken? Is dat ook wat hij wil? Wil ik het nog wel? Het roept ook vele vragen op. Maar ik hou van hem. En ik wil het niet zomaar opgeven. Dus we gaan praten binnenkort. Probeer er niet teveel hoop uit te halen. Anders heb ik straks een nog hardere klap te verwerken. Maar een beetje hoop gloeit er nu in mn hart. En misschien vind ik dan ook meteen het antwoord op de vraag waarom dit op deze manier moest gebeuren.

Maar ik wil nog altijd geloven in sprookjes, merk ik. Als je voor elkaar bedoeld bent, dan komt het goed, dat zei laatst iemand tegen me. Liefde overwint alles. Geen hand vol, maar een land vol. Je kan beter kippen houden dan een kerel. De tijd heelt alle wonden. Alle cliche’s die ik de afgelopen dagen heb gehoord trekken aan me voorbij. Ik weet dat sprookjes niet bestaan. Ik denk niet dat liefde alles overwint. Maar ik denk wel dat als je iets echt wilt, dat je dan alles kan. Maar dat moet van twee kanten komen. Ik wil ervoor vechten, dat is mn gevoel. Ondanks de pijn en verdriet die hij me heeft gedaan. We hebben elkaar gekwetst. En natuurlijk heb ik zo mn voorwaarden. Maar ik hou van hem en ik grijp de kans. En ik moet ook maar afwachten of ie daarom wil praten of dat het een andere reden heeft. Maar mijn hart staat er nog voor open. En hoe dit af gaat lopen, weet ik ook nog niet, maar hoop doet leven. Om met een mooi cliche te eindigen:

De tijd zal het leren…

Categorieën: Liefde

10 reacties

arta · 2 september 2011 op 12:40

Robina, de ellende druipt van dit stuk af. Dát heb je goed over weten te brengen.
Volgende keer ongeveer 50% inkorten en van de ‘mn’-tjes ‘mijntjes’ maken en dan ziet het er al een stuk zonniger uit! :zon:

Boukje · 2 september 2011 op 14:45

Leuk, weer iemand erbij die persoonlijk schrijft.
je weet ook leuk te relativeren.
Het is inderdaad wat lang maar voor de eerste best goed.

Welkom op columnx!
😀

Meralixe · 2 september 2011 op 17:52

Welkom op column X

De tijd zal het leren…..

Als prille zestiger heb ik goesting het U nu al te leren maar dit zou veel te eenzijdig en te betweterig overkomen.

Al doende leer je wel, ook bij het schrijven van columns. :lach:

LouisP · 2 september 2011 op 18:49

Ik vind da mooi. Als dit wat wordt nagekeken, wat eraf en zo. Of misschien is het ook wel goed zo.
Allee, punctie en zo, dat moet ge wel veranderen
A ja, de titel. Liefde doet pijn…
goed voelbaar die pijn…

Grumpy-old · 2 september 2011 op 19:53

Heel persoonlijk, pijnlijk . Ook heel herkenbaar (jammer genoeg)

Dat het wat lang is … ach weet je , soms voelt het goed om dingen van je af te schrijven en dan hoef je niet kort van stof te zijn, wat mij betreft .

Welkom en sterkte

GoM

Ferrara · 2 september 2011 op 20:31

Tja, in mijn jonge jaren kreeg je nog een brief als de held van je dromen niet zo heldhaftig bleek te zijn.
Heeft het schrijven je een beetje geholpen?
Voortaan nog eens goed nalezen voor je plaatst.
Sterkte.

sylvia1 · 3 september 2011 op 16:59

Welkom hier Robina! Net als velen heb ik ook geen woord getwijfeld of dit waar gebeurd was. Je hebt het opgeschreven zoals je het hebt gevoeld. Dat is tegelijk de sterkte en de zwakte van het stuk.

DACS1973 · 3 september 2011 op 23:04

Goed dat je de lezer een inkijk in je gevoelens wilt bieden. Aan het eind van het stuk werd ik wel wat kriegel van al dat getwijfel en geaarzel. Het kwam op mij over als een bevestiging van een ander cliché, namelijk dat vrouwen wispelturig zijn, nooit weten wat ze willen.

Mien · 4 september 2011 op 23:57

Je schrijft vlot. Daardoor leest het ook vlot. De lengte stoort daardoor niet echt. Maar … ook in dit geval kan het zo zijn dat less is more …
By the way, jouw handtekening is de oplossing voor veel vraagtekens en problemen: Smile! Tomorrow could be worse!
Welkom op CX.

Mien

Dees · 7 september 2011 op 13:32

Knipperlichten via de sms dus! Ik hoop alleen al om die reden voor jou dat dit geen jarenlange serie gaat worden.

Geef een reactie

Avatar plaatshouder