Unhappily ever after

Sprookjes bestaan niet. Dat zinnetje heb ik de laatste tijd erg vaak gehoord. M’n hele leven heb ik vol gehouden dat ze wel kunnen bestaan. Dat de Prins-op-het-Witte-of- wat-voor-kleur-paard-dan-ook wel bestaat. Sterker nog, ik dacht zelfs dat ik hem gevonden had. Na tig kikkers gekust te hebben veranderde er eindelijk eentje in een prins. Tenminste, daar leek het op. Het bleek helaas gezichtsbedrog te zijn. Blijkbaar zie je wat je wilt zien. Ooit trouwde ik in Assepoester stijl, compleet met koets en kroontje. Helaas sloeg de klok twaalf en alles veranderde weer in het oude. Weg was mn droomwereldje. Het glazen muiltje lag in stukken op de grond en Assepoes veranderde in Doornroosje, wachtend op de Prins die haar wakker zou kussen. Ik liet het idee dat sprookjes wel bestaan niet los. Ik ben nou eenmaal een sprookjes-fundamentalist. Ze bestaan wel. Punt. Kijk maar in de Hans Christiaan Anderssen Bijbel, de gebroeders Grimm Koran of de Moeder de Gans Thora. Deze boeken vormen de basis voor mijn geloof.

Maar zolangzamerhand begin ik aan mn geloof te twijfelen. De Prins is weer veranderd in een kikker. Misschien heb ik hem teveel gezoend? Juist in dat zoenen moet de oplossing zitten volgens de Sprookjes bijbels. Sneeuwwitje kwam zelfs terug uit de dood door een zoen van haar Prins. Doornroosje lag in coma totdat haar Prins er was met zn magische zoen. Dus daar kan het niet aan gelegen hebben.

Misschien word ik te oud om nog in sprookjes te geloven, misschien bestaan sprookjes inderdaad niet. “Happily ever after”, waar zie je dat tegenwoordig nog? Je mag al blij zijn als het “happily after 5 years” is, laat staan een heel leven. Een relatie is een wegwerp product geworden. Dispose after use. Plastic. Inwisselbaar. Toch is er wel een sprookje dat lijkt op de werkelijkheid, namelijk die van de kleine zeemeermin. En dan niet de verneukte disneyversie, nee het origineel. Disneyfilms hebben altijd een happy end, dus die hebben vrolijk het einde herschreven. Maar het origineel heeft een heel zuur einde. De zeemeermin moet namelijk toekijken hoe haar Prins met een ander trouwt. Ze kan niet praten, dus ze kan hem niet vertellen hoeveel ze van hem houdt en dat zij degene was die haar gered heeft destijds, niet die trut met wie hij gaat trouwen. Omdat ze zó zeker was van zijn liefde, heeft ze haar leven erop gezet in een weddenschap met de zeeheks. En terwijl de Prins trouwt met een ander meisje vergaat de zeemeermin langzaam tot zeeschuim. Kijk, dit komt in de buurt. Niks geen happy end, maar een enorme lijdensweg en uiteindelijk valt ze helemaal uit elkaar. Letterlijk. Net als in het echte leven.

Toch is Disney ook wat realistischer bezig tegenwoordig. Kijk maar naar de Shrek trilogie. En dan bedoel ik niet het feit dat de bloedmooie prinses valt voor de lelijkste man op aarde en voor hem de rest van haar leven de lelijkste vrouw wil zijn, maar het feit dat Prince Charming wordt neergezet zoals ie is, namelijk een eikel met een veel te groot ego.