Hoog bezoek vandaag: Rita Verdonk komt een Chineesje pakken, gewoon met haar gezin. Even lekker weg. “En we willen allemaal met stokjes eten,” vertelde ze me een paar dagen geleden door de telefoon. “en dan echt Chinees, niet dat standaard afhaalgedoe van een zondagavond. We willen de cultuur leren kennen,” ging ze onschuldig als een baby verder, “en zou het dan misschien ook mogelijk zijn een rondleiding door uw zaak te krijgen?”
Het angstzweet brak mij al uit toen ze het voorstelde. Na een plezierig verlopen galafeest bij onze tovenaarsleerling, waarbij mijn gêne voor stropdassen volledig verdwenen is, werd een volgende stap in een vriendschap gezet. Ze vroeg mij mee te gaan naar de sauna. Hoewel ik niets in dit idee zag, durfde ik toch geen nee te zeggen uit angst dat ik haar teleurstellen zou. Maar wat, alle nassi’s, had ik nu weer beloofd?
“Tina, waar liggen de stropdassen?” klonk het luid en duidelijk door de supermarkt. Een jongen stond te blozen bij de kassa. Schichtig keek hij om zich heen of niemand het gehoord had, wat de caissière brulde. Hij schaamde zich tien meter de grond in.
