Wat een strop!

“Tina, waar liggen de stropdassen?” klonk het luid en duidelijk door de supermarkt. Een jongen stond te blozen bij de kassa. Schichtig keek hij om zich heen of niemand het gehoord had, wat de caissière brulde. Hij schaamde zich tien meter de grond in. Ik leefde met hem mee, toen ik dat reclamefilmpje zag, nu jaren geleden en herinnerde me nog als de dag van gisteren dat ik aan de hand van mijn vader mijn eerste stropdas ging kopen en me net als die jongen doodgeneerde.
“Jongen,” sprak hij op een dag, “er begint haar te groeien op je bovenlip en je stem slaat over. Tijd voor een serieus gesprek van man tot man.” Hij aarzelde en leek verlegen. “Het is tijd voor een… stropdas.”
Even wist ik met de situatie geen raad. Over zoiets praat je toch niet met je vader! Zou hij in de gaten hebben, dat ik onder mijn matras de Wehkampcatalogus verstopte en me elke avond aan de waanzinnigste stropdassen verlekkerde? Het schaamrood steeg via mijn wenkbrauwen tot mijn kruin. Ik voelde me betrapt.
Hij keek me aan.
“Daar hoef je je niet voor te schamen jongen. Het hoort er gewoon bij als je groot wordt. Ik heb wat boekjes voor je, waar je maar eens in moet snuffelen om te zien wat er zoal te koop is. Zaterdag gaan we er samen één voor je halen.”

Het werd een prefab-geknoopt exemplaar. Een roodgroene schotse ruit met een elastiek in de nek.
“Dat is handig,” zei mijn vader. “Dat knopen is niks voor jou. Die twee linker handen heb je nu eenmaal van mij geërfd.” En hij had gelijk. Ik kon amper mijn veters strikken; laat staan een stropdas.
Bij dit eerste exemplaar is het gebleven. Ik heb hem één keer gedragen, toen we naar een familiefeest gingen. Mijn tantes begonnen te jubelen en raakten zo opgewonden dat ik al zo’n grote jongen was geworden met een echte stropdas. Het was me te genant. Op een onbewaakt ogenblik heb ik het elastiek aan flarden getrokken. Mijn vader raakte helemaal overstuur en werd gekalmeerd door mijn moeder, die zei, dat het gemakkelijk te repareren was. Thuis heb ik het ding meteen door de plee gespoeld, daarmee het risico voorkomend nog ooit door opgewonden ouwe tantes besprongen te worden.

We zijn intussen vijftien jaar verder. Sinds Pim Fortuyn kan er openlijk over stropdassen gepraat worden. Hij kwam er voor uit en koketteerde ermee. Het taboe is doorbroken. De Nederlandse politiek is sinds Fortuyn zo langzamerhand één grote strop. Links of rechts, het maakt niet uit. ‘Opknopen die handel’, lijkt het motto.

Over knopen gesproken. Hoe moet dat eigenlijk? Mijn vriendin heeft me uitgenodigd voor een galafeest van haar partij – niet de mijne – en ik mag geen strikje met elastiek. Het moet een stropdas zijn in de stijl Jan-Peter.
Kan iemand me helpen? Of moet ik riskeren dat mijn knappe vriendin me verlaat vanwege een verkeerd geknoopte das?
DAT zou pas een strop zijn!