Pats boem

Pats boem, daar sta je dan; met je beide benen weer keihard op de grond. Op de grond in een wereld die je niet wilt zien. Maar je moet wel, want dat is de realiteit; die wereld is de werkelijkheid waarin je je op dat moment begeeft. Waarom is die realiteit dan soms zo hard? Waarom is die realiteit allesbehalve datgene waarvan je zou wille dat die was?

Ik verwerk, jij verwerkt, mama verwerkt

‘En heb je het al verwerkt?’ Ik ervoer het als apart en schokkend tegelijk. Deze vraag. Voor mijn gevoel bleef ik lang stil zonder met mijn ogen te knipperen. In werkelijkheid viel mijn verbazing blijkbaar niet op, want de persoon die mij deze vraag stelde, wachtte duidelijk op een antwoord.