Pats boem

Pats boem, daar sta je dan; met je beide benen weer keihard op de grond. Op de grond in een wereld die je niet wilt zien. Maar je moet wel, want dat is de realiteit; die wereld is de werkelijkheid waarin je je op dat moment begeeft. Waarom is die realiteit dan soms zo hard? Waarom is die realiteit allesbehalve datgene waarvan je zou wille dat die was? Het liefst zou je diegene waarvan je zoveel houdt de rest van je leven omarmen; omarmen en niet meer loslaten. De warmte voelen en vertellen hoe trots je op hem of haar bent. Maar nu kan het niet meer. Zo oneerlijk, maar de realiteit van de wereld waarin jij leeft. Pats boem.

Het pats-boem-effect ga ik het noemen, waarom niet? Het was toch pats boem toen papa en mama thuiskwamen met het nieuws dat papa ongeneeslijk ziek was. Een zeer zeldzame vorm van kanker, dan maar gelijk een vorm van kanker die je niet direct op de informatieve sites kunt terugvinden, met uitzaaiingen naar de lever en de long. In de meeste gevallen begon deze vorm zo, maar bij papa begon die dan net weer anders. Bij geen verdere behandeling zou papa nog een paar maanden te leven hebben. Pats boem.

Dan volgt er twijfel voor de zieke, zal ik wel of zal ik niet. Zal ik me laten behandelen? Hij zou het niet. Het zou verspilde energie zijn. Zeer kostbare energie, die tot op het laatst nog zou kunnen aansturen tot genieten. En hij heeft zijn energie tot het laatst toe weten gebruiken. Totdat hij niet meer kon. Zoals hij al zei: ‘Dit kan ik niet winnen, deze ziekte haalt mij in.’

De prednison zorgde voor een tijdelijke opleving. Sushi en perziken, dat vond hij lekker. Decadent en sappig, maar hij genoot ervan. Hij had het verdiend. Zijn leven lang gevochten en nu bezig met een oneerlijke eindstrijd. Waarom nog zoveel lijden? Waarom? Zoveel mensen kampen met dit soort onmogelijke levensvragen. Antwoorden vind je niet.

Muziek luisteren, nummers opschrijven. Omarmen en liefde uitspreken. Het liefst regelde hij alles zelf, altijd al. Tot op het laatst aan toe liet hij zijn karakter duidelijk spreken. Een liefdevol mens dat afscheid aan het nemen is. Een zieke man van drieënvijftig die negen weken gelden te horen kreeg dat het over is.

Zo gebeurde het op een nacht in oktober dat papa overleed. Pats boem. Tot het laatst toe aan gevochten, maar nu had hij rust. Een glimlach op zijn gezicht. Zo was hij. Onze papa.

Herinneringen zijn mijn drijfveer en leiden mijn leven. Het geluk toen mijn zoontje anderhalf jaar geleden werd geboren. Zijn eerste verjaardag maakte papa nog mee. De gelijkenissen met zijn zoon, mijn broer, zijn opvallend. De levensvreugd, de open uitstraling. Een trotse opa, opa voor altijd. Eeuwig verdriet om zijn overleden zoon. Maar trotsheid en een geloof in weerzien sleepte hem er doorheen.

Vader en zoon bij elkaar. Samen sterk, daar geloof ik in.