Krijg ik van vrouwlief voor zomaar een cadeautje een sterrenkijker, aangezien ik een fervent buitenboordgluurderes ben, houd van de sterren en de maan en achter ons huis zijn die ontzettend vaak te bekijken, dus regelmatig ga ik in de koude nacht met mijn campingsmoking op slippers en de camera in de aanslag even wat foto’s knippen, voor zover je dan kan knippen in een winterse bui bij een heldere nacht.
Dat eeuwige dieet, dat eeuwige gezeur dat je broek weer te strak zit.
Dat eeuwige aanhoren van de mensen die het maar niet snappen, “Goh meid, ben je nou dikker geworden?”
“Nee, ik heb altijd al zo’n plofkop gehad”, maar dat had je kunnen weten als je iets beter je huiswerk had gedaan.
Nou zo luchtig is ook een beetje overdreven, maar het water staat bij veel mensen aan de lippen. Terwijl ik verleden week op het nieuws hoorde dat de pensioenen volgend jaar weer minder worden ga ik mij nu toch wel afvragen, wat houd een mens toch over in de nabije toekomst?
Op elke televisiezender van Nederland is wel een kookprogramma, zo niet uit Nederland zelf, nee dan uit Amerika, Engeland, Australië, kortom overal en nergens komen ze als paddenstoelen je huiskamer binnenrollen. De champignons zijn niet meer in, nee het moet een Risotto a la Gordon Ramsey zijn, al vijf jaar loopt hij iedereen in zijn keukens uit te schelden, voor de prijs van een titel waar je de eerste jaren niets mee kunt, maar niet zeuren je hebt op je sodemieter van Gordon Ramsey gehad en nog niets gewonnen.
Het zal zo een jaar of vier geleden zijn toen mij het ergste overkwam dat een niet gehandicapte kon overkomen. Het begon met het feit dat ik opeens een andere bril nodig had en tegelijk een leesbril. Bij de meting kwam men erachter dat ik staar had aan een oog. Ik had zelf niets gemerkt, behalve dat ik de laatste tijd wel snel moe aan de ogen was wanneer ik zat te tikken of te lezen. Doch ik vond een nieuwe bril dus wel zo makkelijk.
