Sterren kijken

Krijg ik van vrouwlief voor zomaar een cadeautje een sterrenkijker, aangezien ik een fervent buitenboordgluurderes ben, houd van de sterren en de maan en achter ons huis zijn die ontzettend vaak te bekijken, dus regelmatig ga ik in de koude nacht met mijn campingsmoking op slippers en de camera in de aanslag even wat foto’s knippen, voor zover je dan kan knippen in een winterse bui bij een heldere nacht.
Mijn vrouw wist een betere oplossing zodat ik niet meer naar buiten in de kou mijn hobby uit kon oefenen, zij kocht voor mij een sterren kijker. Eentje die je natuurlijk wel zelf in elkaar moest zetten.

Daar begon het gesodemieter natuurlijk al. Want onze tekeninglezeres waar ze normaal nooit moeite mee heeft ( ze is tenslotte van beroep timmervrouw en die leren om tekeningen te lezen) heeft ze er ruim twee uur over gedaan om wat lenzen te implanteren in het geheel, doch hoe wij ook keken, zelfs de nachtkijker was verlicht.

Weer de koker uit elkaar gehaald en weer het papier erbij, ik mocht mij er niet mee bemoeien omdat ik toch niet snap hoe het zit. Ik was al blij dat zij dit op zich nam maar doordat de tijd toch wel heel erg snel verstreek en de avond al dichterbij kwam en er dus nog geen lens opzat begon ik alvast maar mijn fototoestel klaar te zetten. Het zou vanavond volle maan zijn en heldere sterrenregen was de voorspelling.

Ik genoot bij voorbaat. Mijn vrouw niet dus, want die kreeg het niet voor elkaar om de kijker op een kijker te laten lijken.
“Dat ding heeft volgens mij teveel lenzen!”mopperde zij
“Nee, Claudy die horen erbij, een telelens, een nachtkijker met optische maten en…!”
“Kan mij even niet schelen hoe alles heet, maar ik krijg verdikkeme ( zij zal nooit vloeken, de lieverd) die lenzen er niet goed op, die tekening klopt niet!”

Want als iets niet lukt, heeft iedereen het verkeerd gedaan behalve vrouw lief, kennudat????
“Joh, Claudy laat maar, ga er anders morgen even mee verder, of anders breng je die terug naar de winkel en wil je een ander, misschien klopt er ook inderdaad iets niet!” Ik hing over haar heen en kon met de beste wil van de wereld ook geen lens goed op het statief draaien, niets paste of klopte. Het was een puzzel op zich, ik die gek van puzzelen ben kon dit even niet waarderen.
“Het was de laatste!’

“O, daarom was het een aanbieding misschien?” Dat had ik natuurlijk niet moeten zeggen want het was gewoon niet zo, maar mijn geduld was danig op de proef gesteld en vrouwlief begon ook zelfs een beetje te mopperen, zij die altijd overal een goed einde aan wist te breien, wat ze ook maakte of vermaakte of in elkaar zette, het lukte haar altijd. Daarom deed ik nooit wat.

“Nou Leny je moet maar even tot morgen wachten hoor, ik zet hem netjes in elkaar zodat het wat lijkt en dan ga ik morgen verder.” Het zweet droop van haar gezicht, van frustratie omdat opgeven bij haar nooit een optie was, van teleurstelling omdat zij aan mijn gezicht zag dat ik teleurgesteld was, net als een klein kind dat geen snoepje kreeg. Nou was het ook mijn speelgoed die daar nu als een pronkstuk bij mijn muziekhoekje stond te staan.
Een prachtige sterrenkijker met diverse lenzen, netjes in een koker onderaan de standaard, heel professioneel.
Ik keek er nog eens naar en Claudy ging gefrustreerd zitten en zuchtte nog eens naar mij en haalde haar schouders op zo van: Sorry meis, morgen beter.

Ik liep nog even naar mijn sterrenkijker, haalde er verliefd mijn hand overheen en zei:”Morgen doe je het wel voor mij toch?”
Ik keek nog eenmaal door de nachtlens en wat zag ik?

Niets, helemaal niets, alleen het brandpunt waar ik in moest stellen voor de nacht en hoe laat en de donkere keuken waar de kijker op gericht was.
“Dat ding doet het wel hoor Claudy!” brulde ik haar blij toe.
“Nee, schat dat is de nachtlens, die moest ik even kwijt, maar ik krijg het niet voor elkaar om goed te richten.”
Al met al, ze had gelijk, mijn nacht was koud en kil en amper een ster te bekennen, een halve maan. Dus die berichten van internet kloppen ook voor geen meter. Claudy heeft mij niet naar bed horen komen. Ik was toch aan het proberen om de nachtlens goed te installeren, maar toen ik ineens de lens in mijn hand had, terwijl het ding wel vast hoorde te zitten op de grote lens die naar de hemel hoort te schijnen had ik het ook wel gehad.

Nu staat “Lensie” nog steeds niet in elkaar trouwens, als sierkijker bij onze muziekhoek. Ach, ooit komt er een dag dat er eens iemand komt die misschien zegt”Kijk dat moet zo en dit moet zo klaar is Kees!’
Ik denk dan dat er oorlog uitbreekt in Huize Kijkhiereensnaar want elke keer als ik vraag “Clau wil jij…..’
“Ja zo, als ik hiermee klaar ben!”
Ondertussen is de hut al nieuw geverfd, de tuin is bijgehouden, een heupoperatie verder, twee begrafenissen verder, twee boeken verder, en Lensie staat er nog steeds mooi te wezen.

Ik geef het op. Kreeg een prachtige camera met long distance erop, met andere woorden “Kunnen we die kijker eens vergeten”
Maar hij staat zo mooi in de kamer.