‘Worden lieve mensen dan nooit gewaardeerd?’ vraag je me.
‘Ik weet het niet’ antwoord ik terwijl mijn ogen blijven staren naar mijn handen die ik op mijn schoot laat rusten.
‘Ben ik dan te min voor je?’ vervolg je en je drukt mijn kin met je wijsvinger omhoog.
Mijn been voelt loodzwaar aan terwijl ik het opstapje van de trein probeer op te komen. Na zes lange dagen te hebben gewerkt heb ik mezelf heerlijk laten gaan in de winkelstraten van Amsterdam.
Amsterdam is absoluut mijn stadje. Afgezien van het feit dat ik geboren ben in de hoofdstad van Afghanistan en getogen ben in Westfriesland, voel ik mezelf compleet in Amsterdam.
Die donkere ochtend in februari, ik was nog zo jong.
‘Ik bel de huisarts wel even voor je’ had ik gezegd.
‘Dat is goed kind.’de ernst van je pijn niet realiserend, haast ik naar de telefoon.
Wat is er lastiger dan een break up met je allergrootste liefde? Degene aan wie je grenzeloze liefde gaf, respecteerde, vertrouwde, waarvoor je al je afspraken verzette om bij hem te zijn.
Maandenlang eet je niet goed laat staan dat je kan slapen of wakker wordt. Je leeft in een roes en voelt je constant klote. Je kan aan niks anders meer denken dan ‘WAAROM? Het ging toch goed tussen ons’ je wilt bij hem zijn maar hij niet meer bij jou. Je droom om een gezinnetje te stichten zoals de Brady Bunch of de Cosby’s is in duigen gevallen.
