Brown eyes tears

‘Worden lieve mensen dan nooit gewaardeerd?’ vraag je me.

‘Ik weet het niet’ antwoord ik terwijl mijn ogen blijven staren naar mijn handen die ik op mijn schoot laat rusten.

‘Ben ik dan te min voor je?’ vervolg je en je drukt mijn kin met je wijsvinger omhoog. Ik kijk in je mooie bruine ogen, ze zijn betraand en het liefst zou ik je tranen weg willen vegen, je vast houden en zeggen dat alles weer goed komt.

‘Het is over’ fluister ik zachtjes.

Ik sluit mijn ogen en denk aan de momenten dat ik nog dacht dat we voor altijd samen zouden zijn. We zouden samen oud worden en kinderen krijgen. Vaak fantaseerde we over hoe zij eruit zouden zien.

‘Onze dochter heeft jou lippen en lach’ zei je dan altijd.
‘En ze heeft jouw mooie bruine en warme ogen’ vervolgde ik.

Dan tilde je me van de grond en draaide je me in het rond.
Ik voelde hoe sterk je was, ik voelde me licht en veilig. Ik begroef mijn gezicht tussen je schouders en snoof je vertrouwde geur diep in, zodat ik hem nooit zou vergeten.

‘Hoe kan het ineens over zijn?’ je stem klinkt smekend.
In mijn hoofd proberen woorden de juiste zinnen te vormen, niks lijkt goed genoeg.
Genoeg om jou pijn weg te nemen.

‘Ik heb jou nooit pijn willen doen’ antwoord ik beschaamd.

Mijn warme tranen branden over mijn wangen als ik jouw wanhopig ogen heen en weer zie schieten.
Ik voel dat je al je dromen kapot ziet gaan. Ik moet nu sterk blijven zodat ik eerlijk kan zijn, tegenover jou en tegenover mijzelf.

‘Ik kan je niet geven wat je wilt’ wetend dat ik daar gewoon nog niet klaar voor ben.
‘Ik ben jong en wil zien wat het leven mij nog brengt.’

Daar zit jij dan tegen over mij, klaar om mijn hand te pakken en in het diepen te springen. Klaar om alles op te offeren om met mij samen te zijn. Ik zou willen dat ik het zelfde kon doen.

Dan begin je me ineens uit te schelden. Het ene vunzige woord na het ander vliegen over je lippen. Ik merk dat mond droogt begint te worden. Je kucht en snakt een beetje naar adem.
‘Je bent een vieze kankerhoer’ schreeuw je naar me.
‘Je hebt mijn leven kapot gemaakt, slet’.

Ik kijk je verlamd aan. Diep in mijn hart weet ik dat je alle recht hebt om mij uit te schelden. Je moet je hart luchten en daarom laat ik je uitrazen. Bij elk woord die jou mond verlaat voelt het alsof je een mes in mijn hart ronddraait.

Dan sluit ik mijn ogen en begin te fantaseren. Daar liggen we dan naakt en warm tegen elkaar aan. Je warme adem in mijn nek en je handen strelend over mijn rug. Je drukt jezelf tegen me aan en ik heb het gevoel dat we in elkaar opgaan.

Ik open mijn ogen en weer stromen de tranen over mijn wangen. Jij vecht tegen de jouwe.
Je wilt een sterke man zijn.
Je bent gekwetst, boos maar je bent vooral nog heel erg verliefd. Ik kan jou gevoelens niet meer beantwoorden en dat doet pijn. Het doet jou pijn maar mij ook.

Ik pak je gezicht tussen mijn handen en veeg je tranen uit je gezicht. Ik kus je voorhoofd en fluister iets in je oor.
Je sluit je ogen en dan laat ik je los.
‘Laat me nu gaan’ zeg ik op een fluistertoon. Terwijl mijn handen langzaam langs je gezicht strelen. Dan neem ik een stap naar achter en alles wordt duidelijk. Deze stap heeft ons van elkaar verwijderd. Wij zullen niet meer bij elkaar zijn of voor elkaar zijn.

Maar jij zult altijd in mijn hart zijn.