Plastic world

Gealarmeerd door een branderig gevoel op mijn schouders gaat een van de oogleden met behulp van de middelvinger van mijn linkerhand een beetje omhoog. Een vriendelijk ogende groene krokodil grijnst me bemoedigend toe om ook het andere oog te openen. Ik voel me midden in een jungle beland. Een grote gele duck vervoert een schaterende peuter naar een stille jongerling op een blauwe dolfijn. Een voetbal ketst op 20 cm zicht op de grond en twee benen landen na een duikvlucht over mijn rug op de plek waar eerst de bal stuiterde. Ik rol van mijn blauw gestippelde luchtbed af en sleep mijn doorluchtigheid aan een oor mee naar het water tussen de dolfijnen en krokodillen.

Tafel

Zie, daar: een tafel. Nee, ik zal niet in detail treden over de vorm, de kleur, het type hout, of andere beschrijvingen. Ik constateer een feit, een tafel: een plank met vier poten. Een tafel waaraan de meeste mensen iedere dag hun dagelijkse honger stillen, en waaraan de meeste mensen, naast het consumeren van een snee brood met gebakken spek en ei, of een vijf gangen diner waarvan er drie goed te eten waren, en waarvan er twee – de enigszins waterig smakende champignonsoep, en de ronduit mislukte tiramisu waarin wederom de verkeerde drank werd gegoten, minder aan te prijzen vielen – nog vele andere occupaties verrichten.

The Stone Roses, en ik

Hier zit ik dan, even weg te dromen achter mijn pc. De cd van ‘The Stone Roses’ staat op, een bewuste keuze. Tijdens de ‘download top 750’ van Veronica ving ik toevallig een van hun nummers op, en het liet mij niet meer los.