Tafel

Zie, daar: een tafel. Nee, ik zal niet in detail treden over de vorm, de kleur, het type hout, of andere beschrijvingen. Ik constateer een feit, een tafel: een plank met vier poten. Een tafel waaraan de meeste mensen iedere dag hun dagelijkse honger stillen, en waaraan de meeste mensen, naast het consumeren van een snee brood met gebakken spek en ei, of een vijf gangen diner waarvan er drie goed te eten waren, en waarvan er twee – de enigszins waterig smakende champignonsoep, en de ronduit mislukte tiramisu waarin wederom de verkeerde drank werd gegoten, minder aan te prijzen vielen – nog vele andere occupaties verrichten. Ik zie een tafel waaraan men conversaties voert over de prijs van benzine, een tafel waaraan men kranten leest, terwijl men onzichtbaar voor de buitenwereld in zijn of haar neus peutert, en starend naar een foto van verbrande lijken in Irak mijmert over die opvallende vrouw in de bus die iedere morgen om vijf over half negen op de Rembrandtlaan instapt. Ik zie een plank met vier poten; maar bovenal: een tafel.

Tafels zijn er in alle vormen en maten, maar wat opvalt is dat iedere tafel, of hij nu versierd is met weelderige, handgemaakte houtuitsnijdingen op de poten, of bedekt is met een glasplaat waarbij men iedere keer wanneer men een mok of bord neerzet op dient te passen dat het glas onbeschadigd blijft, simpelweg bestaat uit vier poten en een plaat. Natuurlijk zijn er naast de eettafel waar ik me nu tot wil beperken, nog vele andere tafels, waarvan er enkele, te denken aan de salontafel, een ander aangezicht vertonen en soms zelfs nog wel eens schuil willen gaan onder één sierlijke poot, maar dat zijn niet het soort tafels die ik nu zie of waar ik over wil schrijven; het is de eettafel die mij mateloos fascineert.

Hoe zou u reageren als uw tafel plotseling opstond – op twee poten welteverstaan – en tegen u zou zeggen: ik neem ontslag, ik heb er meer dan genoeg van om uw tafel te zijn. Zou u zeggen: goed, vertrek maar, maar verwacht niet dat ik je ook maar een seconde zal missen. Of zal u hem smeken om te blijven, en hem beloven om voortaan meer notie te besteden aan het feit dat hier voor u een tafel staat, dat u zijn aanwezigheid ten volste respecteert, waardeert, en dat u hem niet, nee nooit, voor vanzelfsprekend zult bezien. In een ander geval zou het ook zo kunnen zijn dat u hevig aan uw psyche begint te twijfelen, dat u wellicht denkt dat u lijdt aan een ziekte waar enkel de beste psychologen wel raad mee weten. Maar dat geval laat ik liever buiten beschouwing. Tafels komen niet in verzet, ze zijn trouwer dan de meeste honden en loyaler dan de Sint Bernard. Ze aanvaarden het eindeloze geknoei van u zonder te zeuren, en zelfs wanneer de kinderen met hun messen in zijn blad krassen, zullen ze geluidloos doorgaan met hun functionele zijn. Het zijn van een tafel: van vier poten en een plaat.

Is het niet bijzonder, zo’n tafel? Is een tafel niet het bewijs van de ultieme vorm van luxe? Een tafel verbroedert, nodigt uit tot aanschuiven, hij roept op tot momenten van introspectie, tot het roken van een nachtelijke sigaret, en tot het schrijven van een verhaal dat al vanaf de eerste zin door de betreffende schrijfster was afgekeurd, en daarom het weloverwogen besluit heeft gemaakt om zich niet bekend te maken.

Op naar de column van de maand, maar dan wel anoniem….