Hier zit ik dan, even weg te dromen achter mijn pc. De cd van ‘The Stone Roses’ staat op, een bewuste keuze. Tijdens de ‘download top 750’ van Veronica ving ik toevallig een van hun nummers op, en het liet mij niet meer los. Hij speelt, en ontrafelt zachtjes gesponnen webben in het labyrint van mijn bovenkamer. Of zijn het die van mijn herinneringen? Waar zitten die, in mijn hoofd, mijn gevoel, of beide? Zoveel jaren zijn er al verstreken sinds de eerste klanken van deze cd tot mij kwamen, en het nu.
De jaren tellen door, maar The Stone Roses blijven hetzelfde.
Vroeger draaide ik hem bijna voortdurend; vervelen deed hij mij nooit. Het thuis dat ik zo hard nodig had, dat ik hunkerend naar liefde in stand probeerde te houden was van de ene op de andere dag mijn thuis niet meer. Ik raakte alles kwijt: partner, huis, baan, spullen. Deze cd nam ik met mij mee; de hoes werd beschermd door een oude handdoek die ik nog snel had weten weg te grissen. Het enige wat mij nu nog rest uit die tijd zijn ‘The Stone Roses’ en één foto. Als ik een volle vuilniszak met zooi dichtknoop om te dumpen, herinnert dit simpele ritueel mij er soms nog aan hoe ik gedumpt werd. Ik, en mijn rozen van steen.
De jaren tellen door, maar The Stone Roses blijven hetzelfde.
Ik keek net naar de hoes van de cd. Ik keek niet zomaar, maar ik zag, begreep en voelde.
[i]I wanna be adored[/i] is het eerste nummer, en tevens de grond voor de relatie die ik destijds had. [i]She bangs the drums[/i] speelde ons op, en er bleek geen klankbord te zijn om op te rammen. [i]Waterfall[/i] is waarin ik gestort was, en waaraan ik mij uiteindelijk overgaf, om [i]Don’t stop[/i] aan te kunnen en niet terug te vallen in de armen die mij weer mee zouden nemen in een neerwaartse spiraal. Het duurde jaren – vele, lange jaren – voordat ik recht uit mijn hart tegen een foto [i]Bye bye badman[/i] kon roepen.
Er volgden nummertjes, zoals de korte [i]Elizabeth my dear[/i] waarin ik pas doorkreeg dat er iets was geweest toen het er niet meer was. [i]Made of stone[/i] en [i]Shoot you down[/i] gingen wel mooi samen, want zonder het ene te zijn kon het andere niet geschieden. Niet voor mij.
[i]This is the one[/i] laat ik mij – ondanks het late tijdstip – luidkeels toezingen, omdat ik het verdiend heb. Ík ben die ene, die speciale, die niet meer omhoog probeert te kruipen tegen de waterval in. Als ik moest kiezen zou dit mijn lievelingsnummer van de hele cd zijn, maar dat hoef ik niet. Ze zijn allemaal prachtig. Voor altijd.
[i]I am the resurrection[/i] sluit het geheel excellent af.
De jaren worden mooier, en zo ook The Stone Roses.
19 reacties
Raad_wie_ik_ben · 8 juli 2006 op 13:57
Ik weet wie dit geschreven heeft maar ik zeg het lekker niet.
Wel een mooi stuk al zeg ik het zelf…o heb ik nu iets verklapt?
Ma3anne · 8 juli 2006 op 14:26
ik weet niet wie het geschreven heeft, maar als het Eddy niet is, dan heeft hij er een grote concurrent bij wat muziekcolumns betreft. 🙄
Eddy Kielema · 8 juli 2006 op 15:09
Tja, ik kan mijn toetsenbord wel in de wilgen hangen, want zo zou ik ze nou graag willen schrijven! Mijn favoriete Stone Roses nummer is trouwens ‘Fool’s gold’. Dat duurt meer dan 9 minuten, maar is elke seconde spannend, vooral door die fantastische beat die eronder gelegd is (een James Brown sample, volgens mij, maar dat weet ik niet helemaal zeker). Maar eh, ik ben het dus niet. Maar wie wel?
KawaSutra · 8 juli 2006 op 15:24
Een heel mooie column vind ik dit.
Ik heb eerst de Stone Roses even beluisterd op internet. Maar daar werd ik niet veel wijzer van: nooit van gehoord. Dus dan zal de CX-er ongetwijfeld een stuk jonger zijn dan ik.
Laat ik de eerste gok maar eens wagen.
Ik denk dat het WritersBlocq is.
Li · 8 juli 2006 op 16:34
Nooit van die groep gehoord! Een soort Heideroosjes op z’n Engels, dacht ik. Op internet gezocht en begrepen dat de groep zo rond 1985 is begonnen. De schrijvers/ schrijfster van deze column moet toen, gezien haar/zijn memories zo rond de twintig geweest zijn. FF tellen. Dan is hij/zij rond de 40 jaar. Er vallen er dus een paar af.
De column is foutloos geschreven.
Kraak, kraak, kraak,,,Wright? Geen flauw idee wat haar leeftijd is…
Mup? Peep? :dunno:
Pfff Ik ga ook voor Writersblocq 😮
Hoewel ik de column, met wat hulp, net zo goed zelf geschreven kan hebben. 😀
Li
KingArthur · 8 juli 2006 op 16:45
Mooi hoe een album is verweven met een leven. Knap geschreven. Omdat ik toch volledig de plank mis zal slaan, doe ik niet eens een gok. Maar complimenten aan de schrijver.
Mosje · 8 juli 2006 op 17:46
Writersblocq, no doubt.
Trukie · 8 juli 2006 op 18:22
Ik proef een beetje Troy.
Muziek, webben in het labyrinth.
Troy · 8 juli 2006 op 18:33
Mijn favouriete stone roses nummer is I wanna be adored. Prachtig. Ik weet wel zeker dat WB dit niet geschreven heeft, ja, 100% zeker. Ik zat zelf te denken aan Dees. Ja, Dees heeft dit geschreven 😎
Mup · 8 juli 2006 op 19:17
Slimme zet van de auteur, over muziek, in de hoop dat we voor Eddy gaan. Trouwens, Eddy, deze zou echt wel van jouw hand kunnen zijn. En li, van mij, een foutloze column :laugh:
Ik ga voor Troy.
DreamOn · 8 juli 2006 op 19:51
Ik denk dat KawaSutra deze column heeft geschreven. Past wel qua leeftijd, motors, het is zomaar een gevoel. :dunno:
Mosje · 8 juli 2006 op 21:27
Ik dacht WB, maar onderstaande zin klinkt wel erg Troyaans.[quote]Hij speelt, en ontrafelt zachtjes gesponnen webben in het labyrint van mijn bovenkamer.[/quote]
pepe · 8 juli 2006 op 22:37
Ik heb het vermoeden dat het heel goed Wright geweest kan zijn die deze schreef.
Ach wie het schreef maakt niet zoveel uit, deze column is mooi.
Dees · 8 juli 2006 op 23:06
WB dacht ik ook, maar het zal toch een voorzichtige, zelfs in de reacties zand-in-de-ogen strooiende Troy zijn 😉
[quote]I wanna be adored is het eerste nummer, en tevens de grond voor de relatie die ik destijds had. She bangs the drums speelde ons op, en er bleek geen klankbord te zijn om op te rammen. Waterfall is waarin ik gestort was, en waaraan ik mij uiteindelijk overgaf, om Don’t stop aan te kunnen en niet terug te vallen in de armen die mij weer mee zouden nemen in een neerwaartse spiraal. Het duurde jaren – vele, lange jaren – voordat ik recht uit mijn hart tegen een foto Bye bye badman kon roepen. [/quote]
Ja, Troy.
WritersBlocq · 9 juli 2006 op 01:39
@ RWIB: ik weet het ook!
@ Ma3: ik ben absolute muziekonbenul en heb alleen de 1e alinea niet gejokt en daardoor hoefde ik alleen maar bij de nummers een verhaal te breien, en dat was het enige wat mij niet tot waanzin dreef tijdens een slapeloze nacht met oververhitte temperaturen van een heet huis en een zo mogelijk nog meer oververhitte laptop op schoot.
@ Eddy: Jij je pc aan de wilgen hangen? No way! Ik zou willen dat ik 1% het vermogen had om op jouw manier over muziek te schrijven. Onlangs heb ik je een berichtje gestuurd dat ik over deze band een column wilde schrijven en wellicht een beroep zou doen op jouw kennis, dus vind ik het onwijs gaaf dat je het spel hebt meegespeeld, want jij was de enige die het wist 🙂
@ Kawa: dank je, en jij bent een stuk! (ouder :-D)
@ Li: [quote] Hoewel ik de column, met wat hulp, net zo goed zelf geschreven kan hebben.[/quote] het was ook de bedoeling om mensen dat te laten denken 😉
@ King: dank je, wel jammer dat je niet gegokt hebt!
@ Mosje: waardoor denk je dat het zonder twijfel dacht dat ik het was?
@ Trukie: lèkker!
@ Troy: zie @ Mosje, maar dan omgekeerd.
@ Mup: zie onderaan
@ Trudy: leuk dat je al zo thuis bent en verdiept in de wereld van CX 🙂
@ Mosje: geinig dat je toch weer bent gaan lezen, bent gaan verdiepen, twijfelen.
@ Dees: zie @ Mup
Het was onwijs leuk om te doen en kwam spontaan in mij op.
Het genre van Eddy, het labyrint van jou Kawa, omdat je dat een keer heel mooi in een column had verwoord. Een Li-achtige ook, ergens wel, maar ik vond hem zelf meer Deeseriaans. Dat het geheel juist hier en daar Troyaans overkomt, wellicht door zijn reactie, is iets waar ik nooit aan gedacht had, maar wel leuk meegenomen.
En ja, dat mijn persoontje geraden werd verbaast mij niet, want het is verdraaid lastig om niet 100% jezelf te zijn en constant op de stoel van de ontvanger te gaan zitten. Dat maakt het wel àf, dus wat mij betreft: expiriment geslaagd, en ik ben zie uit naar de volgende RWIB’s!
Groetje, Pauline.
Prlwytskovsky · 9 juli 2006 op 11:42
@Li, goeie analyse en daar ben ik het grotendeels mee eens ware het niet dat dit verhaal foutloos is in tegenstelling tot Plastic World dat genoeg slordige foutjes bevat. Fouten die voortkomen uit de boobytrap: haast. Dus denk ik niet aan een ervaren iemand uit de gevestigde orde maar eerder aan een nieuwkomer en mijn oog valt dan op Discoverme.
Troy · 9 juli 2006 op 13:35
Grappig dat jij het toch bent, WB. Aangezien jij me ooit zei – dacht ik tenminste -, dat je nooit titels van muziek kon onthouden, viel jij voor mijn gevoel meteen af. Slim gedaan, en een fijne column om te lezen 🙂
DreamOn · 9 juli 2006 op 13:49
Gelukkig. Eén raadsel opgelost. Knap gedaan, WB! Mijn complimenten.
WritersBlocq · 9 juli 2006 op 20:08
Tjongejonge ja dat is waar Troy, dat je dat onthouden hebt, knap!!
Op naar de volgende raadsels 🙂