Vorige week schreef ik over vissticks. Dooie vis dus. En nu doe ik het weer. Gewoon, omdat het kan. Johannes de bultrug is niet meer. Ze hebben hem doodgemaakt. Een vis moet zwemmen, niet op het strand liggen. Dat laatste deed Johannes iets te veel. Het werd hem fataal.
Geachte heer/mevrouw,
Ik schrijf u omdat ik kwaad ben. Woest. Ik krijg van u bovendien een nieuwe pan en een nieuw keukenraam. Ik zal uitleggen waarom.
Jahaa, eindelijk. Na swaffelen, telefoongooien, planking, winegumming, owling, leisure diving, batmanning, horsmanning, tebowing, sneezing, fall-ing en Bieber-bashing is er eindelijk een hype die mij aanspreekt: milking. Gooi een pak melk over jezelf heen, laat dat filmen en zet het op internet. Hoe simpel kan het zijn. Ik wou dat ik het zelf had bedacht.
Ik zie mijn kinderen alleen nog in het weekend. Mijn ex-vrouw en ik houden nog wel van elkaar, maar het ging gewoon niet meer. We hoopten dat de verhuizing alles zou oplossen. Weg uit het dorp waar ik iedere keer werd nagekeken en aangestaard. Hoewel de echte dader inmiddels is gepakt, zijn er nog altijd mensen die mij als moordenaar zien. ‘Waar rook is, is vuur’, zeggen ze dan.
Wij hebben in onze voortuin een randje grind naast de bestrating. Eigenlijk is het geen grind, maar split. Dat is sjiek grind. Maar als je geen tuinarchitect bent, kun je ook gewoon zeggen dat er een strook met grijze steentjes ligt. Op dit moment zie je daar niets van, want er liggen vooral bladeren. En als ik daar met een bezem overheen ga, veeg ik al mijn mooie split weg. Zonde.
