Gisteravond zat ik met mijn dochter op de bank. We lagen eigenlijk meer. Ze lag in mijn armen en we hadden een lekker zacht kleed over ons heen getrokken. De houtkachel knisperde en we keken Dora. Lekker met ons tweetjes, want mijn vrouw was met mijn zoon naar zwemles. Op de achtergrond het geluid van de vaatwasser die de laatste verjaardagsafwas schoonspoelde. Het was een drukke dag, maar het huis toonde geen sporen meer van acht uur verjaardagsvisite.
Wij gaan vandaag kijken naar een Toyota Aygo. Zo’n klein kutwagentje waar je amper een kratje bier in kwijt kunt. Het is crisis en we willen zuinig rijden. Dat schijnt goed te kunnen met een Aygo. Na onze overstap van Albert Heijn naar Aldi hebben we de smaak van besparing te pakken en gaan we dus van Zafira naar koekblik. De volgende stap is dat we zelf onze kleding gaan maken. De verwarming doen we ook niet meer aan. Laat die zorgpremie maar komen hoor.
Ik ben geen vechtersbaasje. Echt niet. Maar deze vrachtwagenchauffeur liet me geen keus. Ik was woest, ben hem gevolgd, en heb hem een verschrikkelijke knal op zijn harses gegeven.
Ik zag hem bij de apotheek in Raalte. Hij kwam een bestelling ophalen. Zestig dozen werden in zijn vrachtwagen geladen. Met een dikke zwarte winterjas en een petje keek hij schuchter om zich heen. Bijna onherkenbaar, maar zijn gele armbandje verried hem. Ik was te verbaasd om iets te zeggen. Lance fucking Armstrong. In mijn dorp. Bij de apotheek.
