Multimiljonair

Gisteravond zat ik met mijn dochter op de bank. We lagen eigenlijk meer. Ze lag in mijn armen en we hadden een lekker zacht kleed over ons heen getrokken. De houtkachel knisperde en we keken Dora. Lekker met ons tweetjes, want mijn vrouw was met mijn zoon naar zwemles. Op de achtergrond het geluid van de vaatwasser die de laatste verjaardagsafwas schoonspoelde. Het was een drukke dag, maar het huis toonde geen sporen meer van acht uur verjaardagsvisite. Dora kijken was genieten. Het meisje met haar aapje maakte zich vooral zorgen of ze de brug wel overkwamen. Er werd niet gesproken over nivellering, koopkracht of zorgpremie. Dora heeft nog nooit van Rutte en Samsom gehoord. Ik keek naar mijn dochter die ontspannen lag te kijken en drukte haar wat dichter tegen me aan. Ze had een fantastische verjaardag gehad. Op de keukentafel lagen haar cadeautjes nog uitgestald; een roze gloed vulde de ruimte.

Dolblij was ze met het roze fietsmandje van Opi. Daar kon haar onzichtbare konijntje in als ze ging fietsen. Dansend ging ze door de kamer toen rond het middaguur de postbode kwam. Tien kaartjes speciaal voor haar. En allemaal kregen ze evenveel aandacht toen haar broer ze probeerde voor te lezen. Voor een kind is een postbezorger belangrijker dan een minister-president. Ik zie ook duidelijke verschillen. De postbode leegt zijn eigen zak, de mp leegt onze zakken.

Ik heb haar gisteravond zo lang mogelijk opgehouden. Zolang Dora opstond, werd ik namelijk niet geconfronteerd met Peppie en Kokkie in Den Haag. Mannen die zich wekenlang opsluiten om een regeerakkoord te schrijven, dat plan vol trots presenteren en het vervolgens vol schaamte weer moeten aanpassen. Ik wil ook helemaal niet horen hoeveel ik er volgend jaar op achteruit ga. Het interesseert me geen reet, want ik heb mijn dochter in mijn armen. Ik ben multimiljonair.