‘Zit stil godvrrr…’
‘Jamaar… AUWAAA, je doet me pijn, lomperik!’
‘Zit dan ook stil muts, hoe meer je beweegt, hoe pijnlijker het is.’
Ik plak de laatste stroken GAFFA-tape op Poppeduifje’s zwangere buik. Zo zou het moeten lukken. Nog even de stekker in het stopcontact en dan gaat die kleine wat meemaken…
Bvvvm bvvm bvvmmm b-b-bvvm bvvm bvvmmm b-b-bvvm bvvm bvvmmm b-b-bvvm bvvm bvvmmm b-b-bvvm bvvm bvvmmm b-b-bvvm bvvm bvvmmm b-b-bvvm bvvm bvvmmm b-b-bvvm bvvm bvvmmm b-b-bvvm bvvm bvvmmm b-b-bvvm bvvm bvvmmm b-b-bvvm bvvm bvvmmm b-b-bvvm bvvm bvvmmm. En dat zeven uur aan één stuk door…
‘Ik heb een probleem!’
‘Hmmm?’
‘De mannen op t werk heb jarenlang teveel vakantiedagen gehad.’
‘Oh.’
‘Drie per jaar om precies te zijn.’
‘Goh.’
‘Ja, en nu mag [i]ik[/i] ze gaan vertellen dat ze drie dagen minder krijgen…’
‘D-d-dat snijdt t-t-toch dwars door je ziel a-a-als je dat z-z-ziet… het zijn nog maar k-kinderen!’ zegt Harrie Snotter tegen de NOS-verslaggever. Het gezicht dat hij daarbij opzet lijkt zo gejat uit een schilderij uit de reeks ‘zigeunerjongetje met traan’ maar blijft, welke grimas hij ook probeert te trekken, een ondertoon houden van ‘Het Arnofinihuwelijk’ van Jan van Eyck.
Wanneer de deurbel gaat, roffelt een tiental van mijn gasten de twee verdiepingen hoge trap in een noodgang naar beneden om als eerste aan de deur te zijn. We weten namelijk al wie er bij de voordeur staat. De politie. We hebben die gekostumeerde Waldo’s tenslotte zelf gebeld.
