Hitler zou dat zeker héél anders hebben opgelost.

Wanneer de deurbel gaat, roffelt een tiental van mijn gasten de twee verdiepingen hoge trap in een noodgang naar beneden om als eerste aan de deur te zijn. We weten namelijk al wie er bij de voordeur staat. De politie. We hebben die gekostumeerde Waldo’s tenslotte zelf gebeld. Stel je voor: je bent al een tijdje afgestudeerd, hebt nog geen echt vast werk maar wel een berg dorstige vrienden-met-ruimte-in-hun-agenda. Wat doe je dan? Juist, feessie bouwen. Zo ook heel lang geleden op mijn zolderetage in Eindhoven.

Het feest was niks mis mee. Er waren plenty alcoholische en andere geestverruimende/verdovende versnaperingen, vette happen en genoeg geletterde idioten om er iets fijns van te maken. Laat ik het zo stellen; het feest was van dien aard dat ik met recht mag stellen dat het een en ander de prelude was tot Godspeeds echtscheiding. – Zijn (godzijdank) ex zat thuis en Godspeed meende daags na het feest nog even een paar feestgangers mee naar huis te nemen, was het communiefeest even vergeten. En dat viel niet goed bij moeder-de-vrouw. Dit om je even een beeld van de sfeer te schetsen. Ik bedoel, een communifeest vergeet je doorgaans niet. Goed feest dus!

Nog iets specifieker? Wel euh… oude afgedankte elpees werden letterrlijk het stucwerk in gefrisbeed. Eén persoon werd ondersteboven, in zijn blote reet door de kamer gezeuld en op de plafond werden afdrukken van zijn met lippenstift besmeurde aars gemaakt, de muziek stond al op tien en er hing een maloot trompetterend uit het dakraam. En meer van die typische post-studentikosjere dingen.

Maar zo’n feest heeft ook een hoogtepunt nodig. Zo’n moment dat je zegt, ‘OK, nu wordt het echt tijd om te kappen’. Volgens Louise behoort het hoogtepunt van een feest tevens het einde te zijn. Mee eens. Maar wie bepaalt dan dat hoogtepunt? Tijdens een potje ketsen valt dat moment tamelijk makkelijk te bepalen. Althans tenminste voor één van de betrokkenen. Bij een feest is dat lastiger. Behalve als het feest echt ‘schwung’ heeft. Dan komt op een bepaald moment oom agent namelijk even langs om te vertellen dat de muziek zachter moet, mensen toch maar beter gekleed over straat gaan en meer bruikbare tips om de duur van het feest te verlengen.

Na een keer of wat tips te komen geven – je vraagt je dan altijd af waarom dat niet in één keer kan – komt oom agent beslist doch resoluut melden dat jouw feest nu ten einde is.

Maar bij dit feestje niet. Om twee uur ’s nachts nog steeds geen juut aan de deur. Ik woonde nog wel in een van de betere buurten van Eindhoven (Haviklaan) en daar mag je dan toch verwachten dat de sterke arm der wet op zijn laatst om middernacht haar eerste verzoek tot rust komt overbrengen. Nop. Nada. Niks. Geen smeris te bekennen. Dan zit er maar één ding op: Zelf de klabakken bellen. Zo gezegd, zo gedaan. Maar zelfs dát bleek bijna onbegonnen werk. Na ze vriendelijk doch zeer duidelijk te hebben uitgelegd dat wij ons zwaar gediscrimineerd voelden en hen betichten van sado-fascistische kantooractiviteiten, bleken toch enkele van deze gekostumeerde paljassen bereid ons met een verzoek te vereren.

De bel! Dingdong (kan ook rrrringring geweest zijn). ‘Ach, de bel… wie zal dat zijn? En zó laat nog!’
Wanneer de deur openzwaait zie ik oom en tante agent met ogen zo groot als schoteltjes naar binnen staren. Behalve Olaf, die ligt op zijn rug op de keukentafel te rochelen (kotsend?), staan ongeveer al mijn gasten bij wijze van welkomscommité zich aan de voordeur te verdringen om Jut en Jul te verwelkomen. Dat zijn ze duidelijk niet gewoon. Ons aanbod om mee te komen zuipen wordt eerst vriendelijk (later iets minder vriendelijk) afgeslagen. Een keurige bejaarde buurtbewoonster duikt uit het niets op en komt haar beklag over ons doen. Volgens haar moest dat langharig tuig maar eens opgeruimd worden. Zij had de oorlog nog meegemaakt en HITLER HAD WEL RAAD MET HET RAPALJE GEWETEN.

Tegelijkertijd geeft een van mijn gasten een uitvoerige uiteenzetting over de overeenkomsten tussen fascisten en justitie, gezien vanuit een historisch perspectief (ik weet het niet exact meer en zou het bovendien niet na kunnen vertellen). Vanuit een andere hoek worden seksuele toenaderingen gedaan aan het adres van wonnabe Makepeace en zowel zij als Möchtegern Dempsey weten in dit tumult niet meer naar wie ze moeten luisteren, lijken zelfs niet meer te beseffen wat de oorspronkelijke reden van hun bezoek was maar het gekrijs van de inmiddels in extase rakende buurtbewoonster die door het roepen van Hitlers naam in steeds orgastischere sferen lijkt te geraken, halfnaakte figuren die hun beste silly walks op straat demonstreren en een trompeterende Elmer Fudd, brengen hen terug in de realiteit van hun maatschappelijk volkomen overbodige bestaan: orde op zaken stellen!

‘Uhhh, wij moeten nu echt weg hoor, jongens… doen jullie het een beetje kalm aan met de muziek. Ja? Nou, veel plezier nog. En doe je kleren maar weer aan hoor, je vat nog kou zo… En u mevrouwtje (tegen onze eigen Misses Bucket/Bouquet), u riskeert een boete wegens laster, discriminatie en het verkondigen van opruiende teksten. U doet er verstandig aan naar bed te gaan. Morgen is het weer allemaal voorbij. Nou jongens, welterusten dan maar he…’

Ja, die ouwe taart had zeker gelijk. Hitler zou dat zeker héél anders hebben opgelost.