Auto moet weg. Nieuwe baan, op afstand, dus auto wordt te duur. Op zich niets bijzonders, heb wel meer auto’s gehad. Maar deze auto is nieuw gekocht, alweer negen jaar geleden en het is de eerste auto met wie ik nou ja, een soort bijzondere band heb. Stel het steeds weer uit maar de maandelijkse benzinekosten lopen hoog op. En de inkomsten zijn niet navenant. Het moet. Het moet. Telefoontje van garageman, heeft een dieseltje te koop, weinig kilometers op de teller, niet te duur, precies wat ik zoek. Maar hoe vertel ik het mijn auto? Auto die me al die jaren overal naartoe bracht. Soms diep in de nacht, door weer en wind. Sneeuw en orkanen. Auto die me nooit heeft laten staan. Oké, 1 keertje dan, maar dat was omdat accu na 5 jaar aan vervanging toe was. Auto waarin ik heel hard mocht schreeuwen als ik het even niet zag zitten. Auto die over de weg vloog om mijn moeder haar laatste groet te brengen. Auto die mijn spullen uit het oude huis naar het nieuwe vervoerde. Auto die mij na mislukte dates altijd weer veilig terugbracht.
Auto moet schoongemaakt worden. Hoofdsteunen die er negen jaar niet in hebben gezeten worden weer teruggezet. Ook het asbakje achterin, dat eruit ging omdat de kinderen het altijd vol met kauwgom propten, wordt teruggezet. Woensdag wordt auto ingeleverd. Hoop dat ik niet hoef te huilen. Zie de meewarige blik van garageman al voor me: vrouw in tranen bij inleveren auto. Woensdag. Ik rij weg met auto en de kinderen zwaaien op de stoep, auto en mij uit. Toeter een paar keer plechtig als teken van afscheid. Oei, slecht idee. Amper de hoek om en de zwarte mascaratranen rollen over de wangen. Dit wordt niks, maar even pauze met auto bij het benzinestation. Een serieus gesprek volgt van vrouw tot auto. Het moet gebeuren, spijt me, maar mijn besluit staat vast. Ik rij auto nu resoluut direct naar de garage. Tranen blijven uit maar bijna gaat het mis. Radio moet worden omgezet van auto naar nieuwe auto. Garageman krijgt radio er niet uit. Half uur bezig. Hij begrijpt er niets van. Ik wel. Zonder om te kijken rij ik met nieuwe auto weg bij de garage. Nieuwe auto is stukken goedkoper maar wel twee keer zo klein. Heeft niet eens een trekhaak. tsss….Als ie maar niet denkt dat ie auto kan vervangen.

Categorieën: Algemeen

5 reacties

lisa-marie · 17 september 2008 op 21:58

Ik haak af.
Het weg laten van ik,hij of zij zoals …heb wel meer auto’s gehad stoorde mij zeer.
Ook dat je heel vaak geen lidwoord gebruikt voor auto.

arta · 18 september 2008 op 07:27

Het is bijna steno.
Heel apart deze schrijfstijl, maar hij leest voor geen meter…

Neuskleuter · 18 september 2008 op 07:30

Ik sluit me bij Lisa-Marie aan, met het verschil dat ik heb doorgelezen. In een column heb je alle ruimte, dus msn-zinnen of telegramstijlen zijn niet nodig. In het geval van je auto had ik het gevoel dat het rijdende ding de naam Auto had gekregen. Als dat klopt, kan je het beter met een hoofdletter schrijven.

Inhoudelijk vind ik het wel grappig, dat je een soort in memorian vertelt met de mooie momenten samen, tegen een auto alsof het gevoelens heeft. De inhoud staat er, nu de soepele zinnen nog! 😉

Fem · 18 september 2008 op 11:20

Zelf ga ik ook altijd een emotionele band aan met mijn auto’s, met het verschil dan dat ik er al heel wat heb versleten 😉

De incomplete zinnen lezen idd wel wat lastig maar de herkenbaarheid maakt het dan toch wel weer leuk!

Dees · 18 september 2008 op 11:42

Tja, ik snap het wel. Maar ik noem mijn kat dan ook Poes, hoewel hij ook een andere naam heeft. Komt door zijn exclusieve poezenschap in mi casa en mi corazón natuurlijk.

Auto is natuurlijk een eigennaam en dan ook nog de eigennaam afgeleid van de naam van het object, Auto kan nooit vervangen worden, komt door zijn exclusieve autoschap. Ik snap.

Met radio is dat anders. Ik lees geen band met radio, dus zou radio eigenlijk toch wel echt de radio moeten zijn. Ach kortom, voeg eens een lidwoord en een persoonlijk voornaamwoord toe links en rechts en je leest geaccepteerder en leuker, want de kern is leuk.

Ik had ooit ook zo’n band met een handdoek, dat krijg je als je een paar jaar van huis bent met niets dan een rugzak. Hij heette Handdoek en ligt inmiddels begraven in Turkije. Ah, ik weet nog hoe hij aanvoelde.. Ahh, de nostalgie…

Geef een reactie

Avatar plaatshouder