Het moet de kletterende regen zijn geweest die de cadans van de slecht geasfalteerde wegen doorbrak. Het begin van een welverdiende vakantie naar het voormalige Joegoslavië.
Ik was tien. Het was laat in de avond, voor mij vroeg in de ochtend.
Naarmate de grens met Duitsland naderde werd de etherverbinding met (toen nog) Hilversum 3 alsmaar slechter. Ik was tien, en het deerde me geen zier.
Frits Spits voer mij door de nacht. Nu, twintig jaar later, verkeer ik in de gelukkige positie dat ik zelf nog altijd geen rijbewijs heb. Dat maakt mij dus tot de eeuwige bijrijder.
Wel ben ik gepromoveerd van de achterbank naar de bijrijderstoel.
Een mens moet ambities hebben, niet? Ik ben geen forens, geen woon-werk verkeer kilometervreter. Ik hoef niet met teveel after shave ’s ochtends de deur uit omdat mij de tijd ontbrak even onder de douche te springen. En dat is jammer. De grootste domper vind ik nog dat ik niet in de file kan staan.
Het lijkt me namelijk zalig om met een zwaar en onuitgeslapen hoofd naar ‘Stenders Vroeg’ of ‘Evers staat op’ te luisteren.
Ik ben wel eens gewekt door Stenders met de akoestische bijval van de Sugababes. Bij het boodschappen doen zing ik vrolijk en luidkeels ‘Fuck it’ van Eamon. Overigens geen aanrader om bij de lokale grutter om acht uur ’s ochtends ten gehore te brengen. Zelfs als het huis aan kant moet, lukt het mij niet om die radio romantiek beet te pakken en de zwabber te doen dansen op de ritmische klanken van een zomers deuntje.
Ik wil de auto in! Liefst zonder benzine. Warme radiostemmen aanhoren. Met zacht zoete melodieën spelen tussen mijn oren. Totdat ik in slaap val of de accu leeg is. Ik wil in het holst van de nacht weer over een Autobahn glijden en genieten van de gedichten die Jan van Veen mij met zijn diepe basstem voordraagt. Ik wil denkbeeldig dansen door verlaten Spaanse tunnels, op de klanken van Paolo Conte, die mij met het wonderschone ‘Via Con Me’ over het asfalt draagt.
Of gewoon op de A2 tussen afslag Culemborg en knooppunt Everdingen, vijftien kilometer lang naar de Arbeidsvitaminen luisteren.
Ik begrijp ze best, de dames en heren van de snelweg. De koene ridders van het koude beton. Chagrijnig vertrekken ze in hun heilige koe, maar vrolijk fluitend zijn ze op weg naar de horizon.
Het zijn de radio romantiek helden die elke dag hun reizigers naar hun bestemming loodsen. Met Frits Spits aan het roer.
Volle kracht vooruit!!
13 reacties
Irma · 19 mei 2004 op 11:18
Lopend naar je bestemming met een walkman op je oren kan hetzelfde effect hebben; kost sowieso geen benzine en als je dan een dagje naar de efteling gaat, kom je vanzelf in een file terecht met in ieder geval minder ‘uitlaatgassen’ dan in een autofile. Ieder nadeel ‘hep’ z’n voordeel… 😉
Leuke column; jeugdsentiment.
Kees Schilder · 19 mei 2004 op 12:15
op de fiets met walkman kan ook. En er zijn ook van die autootjes die maar 45 km mogen.Hoef je geen rijbewjs voor te hebben, Amice.Zou ik alleen al aanschaffen om dan naar de radio te kunnen luisteren.
Bakema_NL · 19 mei 2004 op 14:03
Radio? Nee dank je. Er word door zwaar irritante figuren die zichzelf dj plegen te noemen dwars door platen heengewauweld en dat trek ik niet. Dan is er nog de gemiddelde muziekkeuze op de radio……….en dat trek ik al helemaal niet.
Maar je hebt wel gelijk dat een stukje muziek de dagelijkse gang een stuk veraangenaamd. De gelukkige positie waar je het over hebt ken ik, daar zit ik ook namelijk. Wel moet ik een stukje met de bus en idd, de discman maakt het prima te doen, je hoort geen gewauwel van dj’s en je hoort ook geen gewauwel van medepassagiers. Een boek er bij en het feest is compleet.
Mosje · 19 mei 2004 op 14:45
[quote]Leuke column; jeugdsentiment[/quote]Irma, jeugdsentiment? Volgens mij kun je die Veen nog steeds horen op Skyradio, of zit ik er naast?
Mooi verhaal Martijn!!
Irma · 19 mei 2004 op 14:56
Mosje, ik niet. Sky radio zit niet in mijn radio, als ik die al aan heb 😉 Van Veen zal onderhand ook wel met een rollator lopen, niet?
En volgens mij is Martijn iets ouder dan tien tegenwoordig, dus vandaar de term jeugdsentiment 😀
Nog los van het feit dat ik zelf vanaf mijn 18e jaar zeventien jaar lang bij diezelfde radio heb gewerkt, en dat is voor mij dan weer een stukje
‘jeugdsentiment’ 😉
viking · 19 mei 2004 op 17:24
Tinus, ik geloof warempel dat jij niet naar de radio luistert maar per ongeluk een teepje afspeelt; Frits Spits presenteert geloof ik alleen nog op een vaag zendertje (als hij al presenteert) en ik geloof niet dat er op de radio nog muziek gedraaid wordt. Tenzij je het geluid dat ene ontzettende kotskop Ruud-de-Wild (en consorten) produceert muziek durft te noemen. Ik heb het bewijs vanmiddag nog gehoord tijdens een gezellig uitje in een op zich niet zo gezellige stad maar met een aangenaam mens, op een scooter-met-gettoblaster. Hemeltje lief, het einde der tijden is niet nabij maar allang geweest!
Ma3anne · 19 mei 2004 op 18:46
Verschrikkelijk goeie column weer.
Mooi geschreven en herkenbaar. Vooral dat gevoel van het kind dat zich veilig weet door die geluiden als het in slaapt valt. Wie zou daar niet naar terugwillen………
Komisch die overgang naar de file van vandaag en de fluitende automobilist. Wat mij betreft klopt dit als een bus. Ik heb gisteren in twee files gestaan. Eén op de A12 en vlak daarna op de A50 over de Veluwe. Heb genoten van de zon, de bossen en de radio en heerlijk meegegalmd en gefloten…. 🙂
sally · 19 mei 2004 op 22:10
Radio luisteren in de auto vind ik een zaligheid.
vaak blijf ik op de plaats van bestemming een tijdje nazitten. Zonnetje op de ruiten
niemand die je lastig valt.
HEEEEEEEEEEEEEEErlijk!!!!!!!!!
Li · 19 mei 2004 op 22:34
😛 En Paradise by the dashboard light 😕
Li
Shitonya · 19 mei 2004 op 22:44
Doe mij maar liever m’n eigen muziek die me door elke dag heen sleurt.
Leuke column 🙂
Louise · 20 mei 2004 op 10:28
Ik weet helemaal wat je bedoelt. Mooi verhaal.
Eftee · 20 mei 2004 op 23:48
Ik blijf een hekel houden aan autorijden, maar de radio maakt het nog leuk. Lekker keihard meebrullen. Werkt bij mij behoorlijk ontspannend.
Martijn · 21 mei 2004 op 09:24
Dank voor de reacties.
Ik kwam op het idee tijdens een nachtelijke terugrit op een traject dat ik jaren geleden vaker reedt.
[i]Met ’t Oog op Morgen[/i] speelde door de speakers.
Met het briljante deuntje van Reinhard May, [i]Gutennacht Freunde.[/i]
Gevolgd door: “Buiten vriest het 2 graden, binnen zit ….”
Het heeft een Pavlov effect op mij.
De herkenning van de eerste zin in combinatie met Reinhard May.
Direct heb ik goede zin. Het ‘onderweg zijn gevoel’, Heerlijk!
Groet Martijn 😀