Avondgedonder

Culinair is een woord dat ik mooi vind klinken, maar daarmee houdt voor mij iedere affiniteit op.
Zowel het prepareren als het consumeren doet me niets. Sterker nog, ik vind alles rondom dit woord bloedirritant. En dat is knap lastig als de rest van je omgeving zo’n beetje de hele dag gebruikt om toe te werken naar dat ene heuglijke feit; het avondeten. In de
volksmond ook wel sociale happening; het hoogtepunt van de dag genoemd.
Schiet toch op, zeg.
Wel eens iemand zijn dag zien vertellen met zijn mond vol?
Wel eens iemand enthousiást of emotionéél zijn dag zien vertellen met
zijn mond vol?
Niet? Nou, ik wel en ik kan je vertellen dat dat bij mij geen associaties oproept met sociaal, behalve dat het rijmt; banaal gemaal.

Vreemd genoeg zit ik bij een eetclubje. Dat is blits; bij-klets-meetings koppelen aan eten. Schijnt een band te scheppen.
Ik heb het niet verzonnen, echt niet. Moet je een half jaar kwekkebekkend overbruggen en dan moet dat zonodig malend en hikkend gebeuren.

Het functionele ervan, ontgaat me dan ook volkomen. Ik vind het zelfs ronduit onsmakelijk als ik uren moet koekeloeren in malende etensrestjes.
Verdomd lastig ook, om daar nog wat begrijpelijke taal in te ontdekken.
Ik ben al geen hongerig tiepje, maar na vijf minuten focussen op smurrie die bijna slokdarm-waardig is, overweeg ik serieus om mijn eten voortaan intraveneus tot me te nemen.

Ik ga zo’n avond dan ook steevast met knorrende maag naar huis. Vraag me niet wat dat hongerig maatje uit een ver verleden, aanhad of verteld heeft. Ik weet er geen fluit van. Ik kan wel alles vertellen over stukjes spinazie tussen tanden, vullingen in rechterbovenkiezen en overtollig lucht dat zonodig naar buiten moest.

Maar ook in gezinsverband is het een schijnbaar niet te onderschatten fenomeen. Er gaan geruchten dat de meest ingewikkelde familiedrama’s worden opgelost tussen de soep en aardappels door. Dat je verdrietjes uitstekend kunt sussen met appelmoes, gebroken kinderzieltjes kunt smeren met jus en je ruzietjes gewoon afblust met een toetje.
Mij niet bekend.

En terwijl Nederland gelukzalig met lieftallig gezinnetje aan tafel schuift, begin ik dan ook hysterisch aan mijn dagelijkse bijna-dood-ervaring; ik sus felle discussies, ontwijk rondvliegende erwten, aanschouw het rampgebied, dat even geleden nog gewoon een huiskamer was en ben een zenuwinzinking nabij.

Is Nederland gek, of ben ik het?
Geef me tegen zessen een broodje kaas, een verlaten huiskamer, een simpel bakkie koffie en ik ben volmaakt gelukkig.
Lijkt me trouwens ook veel gezonder dan dat sociale avondgedonder.