Babette

Babette pijpt me terwijl ze wijdbeens op de rand van het bed zit. Ik sta voor haar. Ik zie het niet maar ik weet en voel het. Dat ze naar me opkijkt. Dat ze naar mij kijkt alsof ik een vreemde ben. Voor deze dag noem ik haar Babette. Voor deze dag is ze blond. Helblond. Ze blijft me aankijken. Dat doet ze altijd. Met hoge snelheid slingert de grijze slang over de ijzeren weg richting Parijs. Het vertrek is gepland om middernacht zodat we ruim op tijd aankomen voordat de lichtstad ontwaakt. Nemen we dezelfde kamer in ‘de la Gare du Nord?’ Zoals de vorige keer? Draag je dat witte T-shirtje weer met die tekst?

Van een slak is hij veranderd in een kruising tussen een jachtluipaard en een slechtvalk. Dagen vliegen rennend voorbij en bij elke lichtflits genaamd ‘dag’ komt de laatste dichterbij. Als snelle stille stappen van de beul op kousenvoeten die me komt halen. Ik wil nog niet. Ik wil weg uit mijn dodencel.

Bij het ontbijt maken we de plannen voor die speciale dag. Aan hetzelfde tafeltje waar Jan Cremer koffie dronk, een sigaret rookte, samen met zíjn Babette. Gaan we een glas Chablis drinken? Op Montmartre bij café ‘Guerbois.’ Net als de vorige keer? In hetzelfde hoekje waar Vincent, Paul, Auguste en Eduard over hun schilderskunsten discussieerden met een fles absinth op tafel.
Of blijven we op de kamer? Wij hebben niet zoveel tijd als die impressionisten. De tijd dringt!

Net als de ter doodveroordeelde in de dodencel zal ik op die dag geen horloge dragen. Niet op de klok kijken. Daarin verschilt die laatste dag niets van alle andere dagen. De laatste dag zal donker beginnen en donker eindigen. De laatste uren zullen op kousenvoeten aan komen sluipen. Geen uurwerk om op te kijken hoe laat het is. Geen zin meer.

Het meisje dat me wakker heeft gemaakt draagt een vuurrood Venetiaans masker en een zwart T-shirtje. Met gouden letters. Ze is blond. Helblond. Rondom mij op het bed en op de grond van de kamer liggen pakketjes. Ingepakt met vuurrood papier. Een pakketje op het bed is opengemaakt.
Babette gaat wijdbeens op het puntje van de stoel zitten en vraagt of ik voor haar kom staan.