Baby Boem! (2)

Dit is onmogelijk. Ik vraag of ik ze moet feliciteren of …. Er wordt heftig ja geknikt. Niet gepland, maar wel heel erg welkom, was het antwoord. Ik ben blij dat Mike en Dina even weg zijn. Ik besluit om ze te bellen, zodat ze weten wat er speelt als ze binnen komen. Mike zijn reactie is vreemd, heel erg vreemd. Hij schreeuwt bijna dat hij het niet leuk vindt en dat hij nu naar huis komt. Verbouwereerd hang ik op. Ik ben totaal van de wap en loop naar de kamer van mijn middelste zoon. “Moet jij mij soms ook wat vertellen? Nee mam, zo stelt hij mij gerust. Je kent me toch? Ik ben je knapste, liefste, charmantste maar bovenal je meest intelligente zoon.”

Ik hoor de voordeur slaan en daar zijn Mike en Dina. Mike heeft de deur nog niet achter zich dicht of ik hoor hem al schreeuwen. “Mammmmmmm ik kan je nek wel omdraaien, jouw humor kost je straks je fragiele nekje!” Hij stormt de woonkamer in en kijkt stomverbaasd naar de verbouwereerde gezichten op de bank. Het eurootje valt bij hem. “Neeee, zegt hij…neeeee…echt???” Het enige wat we kunnen, is gezamenlijk knikken. En het enige wat nog uit zijn mond komt is “Neeeeeeee????!!!”

’s Avonds op bed kijk ik naar Paul als hij zich uitkleed. Ik observeer hem alsof ik hem voor het eerst zie. Goede kop, mooi lijf, een fantastische vader, maar straks ook Opa!! Ik denk terug aan Oud en Nieuw, romantisch hebben we samen een mooie vuurpijl afgestoken. Een magische pijl. Eén pijl voor één wens en die wens had echt niets te maken met het grootouderschap.

Paul voelt hoe ik naar hem zit te kijken en plagerig vraagt hij of Oma zin heeft om met Opa te spelen. Ik word echt misselijk. Opa en Oma seks is bijna nog erger dan je eigen ouders betrappen in een eng standje op bed of op het aanrecht. Seks zit er echt niet meer in. Opa’s en Oma’s doen dat soort dingen namelijk niet. Oma breit en geeft haar kleinkinderen snoepjes, Opa bezoekt de kinderboerderij en bouwt hele kastelen van lego met ze.

Slapen zit er niet in. Stilletjes loop ik naar beneden. Mike zit op de bank. Ik neem een bak koffie en ga bij hem zitten. “Mam, nu Dave en Vera ook in verwachting zijn, zal ik altijd worden herinnerd aan deze zwangerschap, aan dit kindje, als ik besluit om het niet te houden. Ik ben nog geen 19, ik heb geen werk, zit nog school, wat moet ik doen?” Ik mag en kan geen antwoord geven.  Ik wil later geen verwijten. Het enige wat ik zeg is wat ze ook beslissen, ze ons altijd als ouders zullen hebben, waar ze op kunnen terugvallen, met of zonder kindje. Het wordt al bijna licht als ik terug naar boven loop. Als ik halverwege de trap ben, roept hij me terug. “Mam, ik heb echt een condoom gebruikt.” Ik geef hem een knuffel en vertel hem dat ik daarover geen moment  heb getwijfeld.

De dagen kruipen voorbij, drie welteverstaan, en nog steeds geen definitieve beslissing. De keren dat zowel Paul als ik op onze tong hebben gebeten, om niet constant dezelfde vraag te stellen, zijn ontelbaar.

Ik zit bij de nagelstyliste als mijn telefoon gaat. Het is Mike. “Mam, we hebben een besluit genomen.” Ik doe stiekem een schietgebedje naar boven. “We hebben besloten om het te houden. We weten wel dat het misschien niet het verstandigste is om te doen. Maar nu Dave en Vera ook een kindje verwachten, kunnen we eigenlijk niet anders. We zullen ons dan altijd afvragen of ons kindje er ook zo had uitgezien, of hij of zij ook al had gezeten, of gelopen en zo. Ze zouden dan even oud zijn. Begrijp je het, mam?” Natuurlijk begrijp ik het. Ik hang op en barst bij de nagelstyliste in huilen uit, de nagellak zit in plaats van op mijn nagels op mijn vingers. Mike, mijn jongste, mijn probleemkind, mijn puber gaat vader worden. Mike, nog geen 19 jaar oud, Mike die deze zomer in Italië op een camping zou gaan werken wordt papa. Weg jeugd, weg zorgeloos rondhangen,  op naar verantwoordelijkheid, op naar volwassen worden.