Baby Boem! (3)

Met zijn vieren gaan ze naar de Negenmaandenbeurs, met zijn vieren wordt marktplaats afgestruind voor een leuke kinderwagen. De band tussen de broertjes wordt verstevigd. In huis wordt er alleen nog maar gesproken over misselijkheid, vreemde pijntjes, dikke buiken en namen. Gezamenlijk gaan ze naar de verloskundige voor de eerste echo. Stralend komen ze met zijn vieren binnen met in hun handen triomfantelijk de eerste foto van hun baby.

Ik ben ondertussen iedere instantie en woningbouw aan het bellen om te kijken of ze in aanmerking komen voor een flatje. Zelfstandige woonruimte zou het beste zijn. Mike is een eigenwijs joch met een hele duidelijke eigen mening, die hij niet onder stoelen of banken steekt. In een druk huishouden, zoals dat van ons, moet nu eenmaal iedereen water bij de wijn doen en dat is dus precies wat ik niet zie gebeuren met Mike, Dina én een baby.

Het wordt moeilijk. Ze komen eigenlijk nergens voor in aanmerking. Een zwangerschap is geen reden voor een urgentieverklaring om een woning te krijgen. Een zwangerschap is ook geen reden om een uitkering of op zijn minst een tegemoetkoming te krijgen voor Dina. “Die wet is net veranderd, mevrouw”, wordt mij keer op keer verteld. Ik leg uit dat Dina bij ons woont, omdat haar ouders dakloos zijn, en dat bijvoorbeeld ook haar zorgverzekering moet worden betaald. “U heeft een inkomen en dus kunt u haar ook onderhouden.”

De twaalf-weken-echo komt in zicht. Op verzoek van het zwangere viertal ga ik mee. Ik zal vandaag voor het eerst kennis maken met mijn kleinkinderen. Ik voel me oud, stok oud! We hebben een humorloze verloskundige. Mijn opmerking dat mijn breiwerkje in het mandje van mijn rollator zit, die buiten staat, wordt niet in dank afgenomen. Vera gaat als eerste op het ongemakkelijke bed liggen. De verloskundige pakt de tube gel, knijpt er vervolgens zo lang in dat er dikke klodders doorzichtige zooi op de buik van Vera verschijnen. Ik weet meteen weer hoe dat voelde, vies en blubberig. Op het moment, dat ik in wil grijpen en Vera van dat bed af wil trekken, omdat verdrinkingsgevaar toch wel heel dicht in de buurt komt, stopt ze met knijpen en pakt de “microfoon” en glijdt, knisperend en wel over de zwangere buik.

Ik kijk aandachtig naar het scherm. Stiekem denk ik, dat de echo’s nog net zo onduidelijk zijn als 19 jaar geleden. Een soort van knipperlichtje op het scherm geeft aan dat het hartje klopt. Iedereen in de kamer slaakt kreten als “ohhh en ahhhh”. Ik “ohh en ahhh” braaf mee. Voor mijn gevoel zit ik nog steeds naar een bar slechte SF-film te kijken. Het kindje groeit goed, alles zit er op en aan.

Dan is Dina aan de beurt. Ook bij haar vormt de gel de basis voor de komende SF-film. Het knipperlichtje werkt bij haar ook keurig. Ook dit kindje groeit goed en nadat deze door een pijltje zijn aangewezen, zie ik zelfs armpjes en beentjes. Dan hoor ik opeens een hapering in de stem van de verloskundige en is ze stil. Ik zie haar turen naar het scherm, ze zit er bijna met haar neus tegen aan, zo dicht zit ze er op. “Het buikje is nog niet dicht, maar daar hoef je je geen zorgen over te maken, dat mag nog twee weken zo zijn.”

“Ga nou niet op internet struinen”, roept ze ons nog na, als we met een afspraak voor over twee weken op zak, de kamer verlaten.