Baby Boem! (4)

Niet op internet struinen? Tja, dat had ze er nou net niet bij moeten zeggen. Stiekem surf ik van de ene pagina naar de andere. Ik lees de meest vreselijke dingen, maar ik vertel niemand wat. Iedereen is er op zijn eigen wijze mee bezig. Soms wordt er even over gesproken, maar we zijn het er allemaal over eens, dat we er positief in moeten blijven staan. Ik ben alles behalve positief en de glimlach om mijn mond is net zo fake als het blonde haar van Blondie.

Tegenover de verloskundige praktijk, staat een knoert van een Rooms-Katholieke kerk. Als we twee weken later, strak van de zenuwen langs de kerk lopen, loop ik in eerste instantie, de kerk voorbij. Ik blijf buiten op een bankje wachten. De moeder van Dina is namelijk ook mee en ik weet zeker dat als er slecht nieuws is, Dina haar moeder bij zich wil hebben. Ik kijk een beetje om me heen en loop toch die kerk in. Tegen beter weten, steek ik een kaarsje op en voor het eerst in jaren bid ik het Weesgegroet Maria.

Na een half uurtje zie ik ze naar buiten komen. Hun gezichten staan strak. Voordat ze wat zeggen weet ik het al. Het buikje is niet dicht. Voor de kerk knuffel ik Mike en Dina, en werp ik ondertussen een boze blik op het gebouw, die zogenaamd voor iedereen openstaat en iedereen hulp biedt. Maar als je echt schreeuwt om hulp, blijkt het een leeg kraakpand te zijn, waar nooit iemand thuis is.

Thuis aan de koffie, vuur ik alle vragen die ik heb, op ze af. Wat is de oorzaak? Wat moeten we nu doen. Hoe nu verder? Tot mijn grote verbazing, hebben ze nergens een antwoord op. Ik kijk naar de moeder van Dina, ook zij haalt haar schouders op en zegt vervolgens doodleuk dat ze koffie gaat drinken met haar schoonmoeder. Daar zitten we dan, met zijn drietjes. De verloskundige heeft ze zonder uitleg of vervolgtraject weer naar buiten laten gaan.

Dina is erg overstuur en wil even alleen zijn. Niemand zien, niemand horen. Ze heeft het idee, dat ze heeft gefaald.  Ik pak de telefoon en bel naar de verloskundige, er wordt niet opgenomen. Samen met Mike nemen we het besluit om dan toch maar in de auto te stappen en terug te rijden om te vragen wat er nu moet gebeuren. Ik zet pontificaal de auto op het grote witte verboden–te-parkeren-kruis voor de ingang van de kerk en loop met Mike de praktijk binnen. We kloppen op wat deuren en uiteindelijk komt er iemand naar buiten.

Het is een andere verloskundige en na wat heen en weer gepraat te hebben, krijgen we eindelijk de juiste informatie. De buikwand van het kindje is open, daardoor is er gevaar voor infectie en het naar buiten groeien van allerlei organen, waaronder darmen en buik. Er wordt meteen een afspraak gemaakt in het Academisch Ziekenhuis Leiden.

Twee dagen later rij ik ze er heen. Er worden allerlei onderzoeken gedaan, maar ook hier worden ze niet wijzer. Want zo vertellen de artsen daar “Zo vaak komt dit niet voor en de expertise hierover ligt in Rotterdam, het Erasmus MC.”