Ik ben bang in het donker. Zodra ik mijn ogen sluit en de dag achter mij laat, borrelt er een angst omhoog, die ik overdag niet ken. Overdag ben ik druk. Ik werk, ga naar school, sport, spreek met vrienden af. ’s Nachts ben ik alleen. Alleen in het donker. Ik denk na over alles wat ik heb. Alles wat je hebt, kun je kwijtraken. Ik ben zo bang in het donker. Ik denk aan toen ik tien was en alleen was. Ik denk aan mijn nachtmerries, zo levendig als de werkelijkheid. Ik denk aan de mensen die ik heb verloren en alle pijn komt terug. Alleen ’s nachts. De donkere nacht dwingt mij na te denken over de dingen die ik overdag kan wegstoppen. Want ’s nachts ben ik alleen.
Ik verlang naar een arm om me heen. Ik verlang naar zijn warme lichaam om tegenaan te kruipen. Maar hij is weg. Opgelost in de nacht. En ik wil er niet over nadenken, maar ik kan niet anders. Alles komt terug, alsof het nooit is weggeweest. Ik droom half over dingen die fout zijn gegaan. Ik fantaseer over hoe de toekomst eruit ziet, wetende dat het nooit zo zal zijn.
Ik wacht op de dag. Wacht tot de eerste zonnestralen mijn kamer bereiken. Totdat de nacht is verjaagd en ik weer rustig kan ademhalen. Normaal kan denken. Niet meer in paniek raak. Geen schimmen meer zie op de muren. Geen figuren in de meubels. Ik wacht en wacht. Als een kind van tien, bang in het donker.
Ik had jou om tegenaan te liggen. Ik lachte met je, huilde met je. Maar je bent weg. Opgelost in het donker. Je hebt je omgedraaid, weg van mij. Alsof alles wat wij hadden een droom was.
Ik verlang zo naar zijn brede schouders om tegenaan te liggen. Het kusje op mijn voorhoofd. Hij is er niet. Dus ik pak mijn teddybeer, net als toen ik tien was. Mijn teddybeer die mij altijd troostte als ik bang en alleen was. Ik houd mijn teddybeer dichtbij me. Ik knijp hem fijn, tot dit gevoel voorbij is. Tot ik niet meer bang ben.
9 reacties
wendy77 · 16 februari 2006 op 13:23
Heb al gereageerd op je weblog, maar ik wil het hier nog eens doen. Iets heel anders van jouw hand, maar weer ontzettend goed 🙂
Nana · 16 februari 2006 op 13:42
Chantal deze is erg mooi! Fijn om een teddybeer te hebben, je kunt ook meer gaan drinken, roken of nagels bijten… 😉
Prlwytskovsky · 16 februari 2006 op 20:11
Heb je die grote teddybeer ook fijngeknepen?
Herkenbaar geschreven, Chantie.
Ma3anne · 16 februari 2006 op 22:50
Ik krijg de neiging om te zeggen: agottie toch, kom maar bij mama. Niets heerlijker dan een dochter die bang is in het donker te troosten.
Maar aan die oermoedergevoelens van mij heb jij niks. Knuffelberen zorgen ook dat er niets kan gebeuren. Moet hij wel eerst betoverd worden. Als ik je van dienst kan zijn? 😉
KawaSutra · 16 februari 2006 op 23:05
Mooi hoor, die gevoelige ontboezemingen.
In de voorlaatste alinea schakel je over in de jij-vorm. Deze alinea komt op mij wat verloren over tussen de rest van je verhaal. Maar het gemis en het verlangen heb je heel mooi onder woorden gebracht. 🙂
DriekOplopers · 17 februari 2006 op 15:38
Heel mooi gedaan. Bang in het donker als kapstok voor het verhaal over je verdriet na een verloren liefde.
Ik zal een keer heel lief een nachtlampje voor je kopen…
Hulde voor Chantal!
Driek
Trukie · 17 februari 2006 op 15:40
Hou niet alleen Teddybeer maar ook jezelf goed vast.
Jezelf kun je alleen zelf verliezen, dat kan niemand van je stelen.
Mooie column.
Lynne · 17 februari 2006 op 16:34
Erg mooie column, Chantal!
Troy · 17 februari 2006 op 22:04
Sorry, maar ik vind deze column echt stukken minder dan je vorige columns…Ik vind het een beetje een zemel verhaal.
Ik denk dat je het gevoel dat je hier beschrijft een stuk beter en verder had kunnen uitdiepen.