Ben je bang voor je vader en moeder?
“Ja, je knipperde, je bent bang!” Als kind snapte ik nimmer wat de bedoeling van dit spelletje was. Niemand is toch bang voor zijn eigen ouders? Tegenwoordig begrijp ik dat dat geen vanzelfsprekendheid is. Genoeg kinderen hebben op een bepaalde manier angst voor hun ouders. Zijn bang voor klappen. Bang dat ze uit elkaar gaan. Bang om ze teleur te stellen. Bang om niet bang te mogen zijn.
Zelfs ‘volwassen’ kinderen die zelf weer kinderen hebben zijn bang voor tenminste één van de ouders.
Het doet mijn wenkbrauwen fronsen en frustreert me dat veel kinderen, volwassen of niet volwassen, niet zelf hun eigen leven kunnen leiden zonder altijd maar bang te moeten zijn om teleur te stellen.
Teleurstellingen horen nu eenmaal bij het leven. Deal with it.
In die periode dat mijn ouders nog samen waren, waren mijn zusje en ik soms misschien onhandelbaar, chagrijnig of ondankbaar.
Konden we elke druppel nagelbloed doen verdwijnen.
Logen we. Gaven we niet thuis als er naar onze dag gevraagd werd. Deden we onze ouders pijn.Of we renden stampvoetend weg. We schreeuwden, schopten en huilde en mijn zusje kneep mij veel.
We voelden ons soms verdrietig, boos of onbegrepen, maar keerden we altijd – zonder angst – in hun warme en veilige armen terug.
Eigenlijk moet ik mijn beide ouders bedanken.
Bedankt voor het oppompen van onze fietsbanden. Voor de ontelbare maaltijden, knipogen, gevulde theeglazen, voorgesneden appels, lunchtrommels, sussende woorden, knuffels, korte autoritjes, paracetamols, en buitenlandreizen.
Pap en mam, bedankt voor de corrigerende tik. De terechte terechtwijzingen. Voor het loslaten. Bedankt voor het leren lopen, leren fietsen, leren leven.
Voor het geloof in anderen, in gelijkwaardigheid, in onszelf. Bedankt voor het leren voor jezelf op te komen en niet bang te hoeven te zijn voor niets of niemand.
Bedankt voor de typische ongemakkelijkheid, de aanmoedigingen langs de zijlijn en voor de volledige vrijheid voor het invullen van mijn toekomst.
Het lijkt ons daarom beter om voortaan deze vraag te stellen: “Ben je trots op je vader en moeder?” Als antwoord daarop volstaat niet één klap, maar een oorverdovend applaus. Pap en mam, bedankt.
2 reacties
Nummer 22 · 20 december 2018 op 14:31
Ik denk aan alle kinderen die hun ouder(s) nooit hebben geken! Op wie zijn die dan trots? Wat je ontvangt geef je door..wat je niet ontvangt is moeilijk door te geven…
Marieke · 22 december 2018 op 16:52
Ik denk aan ouders die geen fietsbanden oppompen, die niet zorgen voor maaltijden, gevulde theeglazen of lunchpakketten al dan niet met appel. Aan zwijgende ouders die een afstand in acht nemen waardoor het begrip ‘knuffel’ lange tijd een volkomen onbekend verschijnsel is. Mij frustreert het dat sommige mensen die zelf de beschikking hebben gehad over warme en veilige armen oordelen over anderen die dat hebben moeten ontberen.