Bank

Het is gewoon een bankje in een straat. Mijn straat.
Het staat ongeveer op de helft van de route van mijn huis naar het kleine winkelcentrum waar ik elke dag wel even kom voor het een of ander. Beter gezegd, het bankje staat aan het eind van een brede groenstrook tussen twee lange huizenblokken.
Daar hadden ze 30 jaar geleden een trambaan gepland. Die is er nooit gekomen. Toch wilden ze dat stuk niet bestraten. Misschien dachten ze dat die tram er ooit nog wel’n keer zou komen. Maar ik denk dat het goedkoper was om het in te zaaien. Nu is het net geen weide, daarvoor is ’t te smal. Qua lengte zou ’t wel kunnen.
Een soort grasweg kan je het noemen. Voor honden en kinderen onder de 10, die duiken daar nog bovenop. Wij schuifelen liever over de stenen.
En daar staat dus dat bankje. Met een grote ronde bloembak ervoor.
De gemeente houdt dat hier keurig bij. In de lente wapperen de narcissen in de wind, daarna komen er paarse en gele viooltjes in en ’s zomers iets met kleine rode bloemetjes.
Die blijven lang goed.
Als het even kan met de zon zitten er mensen op het bankje. Ik niet.
Ik houd er niet van om op bankjes te zitten. Toen ik jong en verliefd was nog wel, toen deed ik niets liever. Maar nu voel ik me oud en bekeken op zo’n bankje. Dan denk ik dat iedereen naar me kijkt en denkt ‘daar zit er een op het bankje’. Dat is natuurlijk onzin, de mensen hebben wel wat beters te doen. Maar het is ook niet nodig om er te gaan zitten. Want ik ben zo thuis en daar zit ik liever.
Soms zie je een jonge moeder op het bankje. Haar kind in het wagentje naar haar toegedraaid.
Ze zit voorovergebogen om iets te zeggen of te voeren of af te vegen.
Lange blonde lokken waaien voor haar ogen. Ze schuift ze weg. Achter haar oor.
In één beweging. Zoals alleen vrouwen dat kunnen. Niet geirriteerd, want dan zou ze het wel kort laten knippen, maar soepel en beslist zoals ze die ene pluk al duizend keer heeft weggestreken.
Ze weet ook dat dat het haar zo meteen weer terugvalt, maar dat geeft niet. Ze houdt van het gebaar.
Of er zitten jongens van het VMBO verderop. Met grote wijde spijkerbroeken, blikjes red bull en doorzichtige zakken vol warme saucijzenbroodjes uit de oven bij de Spar.
Gisteren toen het bijna donker was, zat er een meisje op dat bankje. Ze was wel jong maar ook al een beetje versleten. Dat kon ik van een afstandje in de schemering zien. Je ruikt dat soort dingen. Er stond een rugzak naast haar op het bankje en ze hield twee grote plastic tassen tusen haar benen geklemd. Ze was aan het bellen en hardop.
” Ja ,die heb ik al gebeld maar die houden ook niet meer van me”.
Even had ik de aanvechting om mijn pas in te houden en verder te luisteren.
Maar ik kreeg het gevoel dat ik dan iets had moeten doen.
En ik had niet goed geweten wat.