Een nieuwe omgeving
Sinds jullie Springfield is neergestreken in de Bijlmer van het Gooi, gaan de mijmeringen volledig oncontroleerbaar door zijn hoofd. Het is ook nogal wat. Van een gezellig slapend dorpje naar een plek waar iets meer is dan een Jumbo en wat horeca. Van een mooie mix van import en autochtonen naar import en allochtonen. Met nieuwe mensen en andere vibraties. Een ritme om je heen wat je nog niet kent. De tijd gaat langzamer omdat je meer nieuwe impulsen te verwerken hebt. En wat heb ik die extra tijd nodig. Heerlijk bavianen op een bankje tegenover een Louis Vuitton winkel of bij de ingang van een shopping walhalla hoeft niet meer. Want ze zijn nu overal. Via alle zintuigen en andere kanalen krijg ik ze binnen geduwd.
Ik zie een rode broek op de kermis ergens hardcore epicentrum van het Gooi en voel een mijmering opkomen. Of vijf minuten later als een keurige dame een HEMBURGER bestelt in de lokale SNAK-bar. Of een generaal die wat Chinezen met witte petten naar binnen jaagt volgens een militaristische precisie. Of zogenaamde succesrijken die met een hele Apple winkel om zich heen in een of ander hip tentje koffie verkeerd zitten te hijsen. Over hoe simpel dat merk eigenlijk is geworden en zo sneu tegelijkertijd. Iedereen hetzelfde. Fuck that shit. Fuck de eenvoud. Maar hebben we die eenvoud niet juist nodig om …
… Het gaat maar door. De schoenen van de militair die van voor de laatste oorlog lijken en waar de plastic zooltjes aan het afbrokkelen zijn. Zijn volledig gedateerde kostuum waardoor mijn zoon de vraag aan hem stelde of hij schoudervulling had en de grimas van de generaal als antwoord wat alles verklaarde. De soberheid in schril contrast met alle welvaart om hem heen. Geen afgetrapte gympen meer maar hagelwitte pattas die als er stront aan zit worden vervangen voor een paar nieuwe. Of de kale
kroon-kroonprins die voor zijn oudste zoon een boog heeft gemaakt terwijl zijn vrouw de jongste leert lopen. Wat een wereld. Wat een clichés. We zijn collectief de weg kwijt.
Maar wat maakt dat allemaal uit nu daardoor de mijmeringen overal zijn. Hoe mooi is dat. Geen beperkende restricties in een wereld die almaar interessanter wordt omdat de details het moeten gaan winnen van de uniforme eenvoud. Wegdromen en mijmeren is onze redding.
Tot snel.
B.B. Springfield
1 reactie
Nummer 22 · 8 juli 2019 op 07:57
Aan de sneaker dragers met hun spijkerbroeken, excusé moi, jeans bedoel ik. Hun tatoos in de nek, in de armen en benen laten kerven en een mobiel in de hand. Kom schat, we gaan hier even Febo snakken en wat wil jij een…kreuket uut de muuh? of toch een friet(je) met? Wat wil je niets..jij ondankbaar kind. Je zoekt het maar uit, ik breng je teruh nar jou moedeh.