Battledamage repairkit

Heerlijk, twee weken vakantie. Even niks moeten, geen wekker die afloopt. Gewoon lekker een beetje aanrommelen. En dat nog in de aanloop naar mijn favoriete maand, september. Wat wil een mens nog meer. Even kijken wat we allemaal mee moeten nemen. Het wordt mooi weer dus de zomerkleding mag nog in de koffer. Maar ook een trui, het koelt ’s avonds wel al behoorlijk af. “Vergeet je niet om brokken voor Stef mee te nemen.” Ach, het arme beest, hij zou toch eens honger moeten lijden. Niet dat hij niet wat kwijt kan, zijn baasje knijpt hem al voor de jaarlijkse afspraak met de dierenarts die net na de vakantie staat gepland. Want eerlijk is eerlijk, Stef is wel wat te dik.

Systematisch wordt de auto gepakt. Mijn maatje kan dat prima, ik bemoei me dan ook nergens mee. Ik zet alleen maar klaar wat er mee moet. En loop in gedachten alles nog even na. “Niks vergeten?” “Nee, niks vergeten.” Stef springt op de achterbank en stelt zich met een hoorbare zucht in op een paar uurtjes kachelen. Het is zaterdag, dus het zal niet al te druk zijn.

En inderdaad, na twee uurtjes rijden zijn we op ons favoriete plekje in de Ardennen. Ik ruim de koffers uit en vul de ijskast. Oh, ja, ik had een nieuw rolletje wattenschijfjes meegenomen. Dat kan in het vakje bij de toiletspullen. En dan zie ik het ineens. Ik ben wel iets vergeten. Ik ben mijn beautycase vergeten. Al mijn make-up, al mijn cremetjes en schoonheidsrommel, het ligt allemaal thuis.

Nou ben ik niet echt een hele zware poederdoos. Mascara en eyeliner, daar houdt het wel mee op. Maar dat is dan ook iets dat ik nooit vergeet. Ik teken eerst ’s morgens mijn ogen op mijn gezicht en ga dan pas de deur uit. En dat al vanaf (denk ik) mijn zestiende jaar. Ik ga niet de deur uit zonder. Dan voel ik me bloot. “Daar ben ik mee geboren.” En nu ligt al dat spul thuis. Wat een ellende.

Mijn maatje snapt het probleem niet maar snapt wel dat ik het een probleem vind. Hij vindt mij prima zoals ik ben. Heel lief, zeker, maar ik heb toch altijd maar liever wat maquillage. Gelukkig zijn in België de supermarkten ook op zondag open. Wel jammer dat ik zelf moet, mijn maatje heeft geen verstand van mascara en zou beslist met precies het verkeerde thuiskomen. Dus stapte ik, met mijn naakte gezicht, op mijn fiets en ging op pad. Een uurtje later stond ik met een blij gezicht voor de spiegel.

En de grap is, mensen kijken helemaal niet vreemd naar je. Dat zit heel gewoon in je eigen hoofd.  Maar ach, iedereen heeft recht op een tic, toch?