Battleship “Corsica Victoria”

Met z’n drieën is gezelliger dan alleen. Met z’n drieën durf ik wel de loopplank van dit primitieve ruimteschip te betreden. Een studiereis. Eerst in het eikeltjesbos van Huelva. Dan in het kastanjebos van Corsica. En nu op weg naar het rijk van de Tuber Magnatum Pico in de bossen van Piëmonte. Prehistorische sus scrofae. Er wordt wat afgewroet in de mossige bodems van de oerbossen. De strijd der druïden is reeds lang geleden beslecht en de verliezers hebben zich teruggetrokken in het dichte woud dat het continent toen nog bedekte. Onze reis brengt ons naar de spaarzame enclaves die hun nazaten herbergen. Met Mark en Tom ben ik mezelf. Ik heb hen in mijn rugzak verborgen en zodoende sparen wij twee tickets uit. Zonder zeebenen haasten wij ons naar een veilige en rustige plek. Met Pablo, de muziekschuwe, maar briljante schilder, en met Jan, een bonte cultuuractivist met een bruinallergie, zitten we de zeerit uit. Waarom draagt onze butler een witte jas? Ik zie hem liever met een lappendeken. Of bedekt met een stevige vacht.

Astronautenvoedsel smaakt bitter. Maar maakt rustig. De interstellaire berichten uit de sterrennevel Stella Artwà bereiken mij met enige haperingen. Er zit nogal wat noise op de lijn. Zit Helideca Decapetalus soms weer te eavesdroppen? Het moet nu toch maar eens afgelopen zijn. Ik wil er een teleconferentie over voeren met de Galactic Council. Ik zoek naar een rustige plek om de Vertalinator te installeren. Juist als ik met Mark en Tom de benodigde voorbereidingen heb getroffen komt de butler de boel sabotteren. Ik weet zeker hij met de opstandelingen heult. He’s a conspirator. Maar ik heb nog wel een SIMSS kunnen versturen, dus ik ga er vanuit dat er een intergallactische interventie wordt uitgevoerd voordat het te laat is.