Terwijl de tranen vloeien blijven we elkaar aankijken. Pijn overheerst de stilte waarin we verzeilt zijn geraakt. Het eens zo mooie verhaaltje verandert in het monster waar we beiden voor vreesden. Ik zoek steun in je ogen maar ze staren enkel terug. De harteloosheid die eruit straalt, maakt barsten in men ziel. De strijd is gestreden en ik weet dat het nutteloos is nog te hopen.
Jouw lippen passen niet meer op de mijne hoezeer ik ze ook vervorm. Stamelende woorden worden echter nog uitgespuwd, beschaamd en vernederend. Een laatste reddingspoging van mijn kant maar het plan ontspoort en we gaan beiden een andere richting uit.
Ik vlucht in het verdriet dat me overvalt en schuil weg ergens onder men huid. Diep in men hart besef ik dat jij nog denkt aan me en weet ik dat het geluk dat je me gaf nergens anders te beproeven valt.
Maar leven met jou en je geheimen kan niet meer.
3 reacties
lagarto · 2 juli 2008 op 20:00
Jouw lippen passen niet meer op de mijne hoezeer ik ze ook vervorm.
Deze zin vond ik leuk……schrijf er nog eens een stuk of 30 achter elkaar..pleeeeaase..
dashuri · 3 juli 2008 op 20:03
Hai,
Ik weet dat het miereneuken is maar volgend zinnetje trok toch metéén mijn aandacht: “Ik zoek steun in je ogen maar ze staren enkel terug. De harteloosheid die eruit straalt, maakt barsten in men ziel.” Men? Mijn = m’n! Maar ach, een veelvoorkomende fout (2x hier gelezen zelfs).
Gohja, de column op zich is best goed. Hoewel ik het nogal kort van stof vind en er eigenlijk bitter weinig over bedrog gerept wordt.
xXx,
dash
pally · 4 juli 2008 op 15:08
Een persoonlijk gevoeligheidje, maar ik ben allergisch voor (vloeiende) tranen in een stukje. En als het er zelfs mee begint, haak ik eigenlijk al af,
groet van Pally