Een keer in de twee weken…..
Alle vier tegelijk! Je wil het niet weten, gewoon de hele tent op zijn kop.

Ik heb gewoon echt geen tijd genoeg om ze allemaal te corrigeren op de momenten dat ze dat heel erg nodig hebben.

De trap is zo’n beetje continue bezet.
Soms staat er een te wachten tot hij op de trap mag en kan gaan zitten.
“Gaat die wachttijd dan van mijn straftijd af pap?”

De teringzooi die je meesleept heen en weer zou je bijna doen besluiten toch maar weer heel veel van je ex te gaan houden.
Was het wel zo slecht denk ik dan.
Die rust was toch ook wel een beetje mezelf wegcijferen waard geweest misschien.

Het zijn natuurlijk je eigen bloedjes, en daar is natuurlijk helemaal niks mis mee.
Daarbij zijn het ook nog eens de liefste, knapste en zeker de slimste kinderen van de klas.

Natuurlijk lopen ze voor, oftewel zitten ze boven de grote lijn der verwachting.

Oke, Marc(5jaar) was niet groot, maar dat compenseerde hij weer met overdreven vroeg en veel praten.
Op zich nog niet zo erg maar ook nog eens heel luid.

Gelukkig,dit werd na inbreng van een paar simpele buisjes acuut de, oftewel zijn, kop ingedrukt.

Voordat we daar achter waren had het kind bijna een stoutheidstrauma opgelopen.

Zo bijdehand waren we dan weer niet.

“Ik ben Diego” schalt Mikey uit het niets door de kamer, en verdomd hij lijkt er eigenlijk best een beetje op.

Toch is daar zijn Diegozijndrang niet uit geboren denk ik.

“Nee ik ben Diego” roept Marc er keihard overheen.

“Rustig maar jongens” zeg ik sussend.
“Mikey is Diego en dan ben jij de rode spiderman”, want superhelden zijn top, al dan niet transformerend naar auto’s , vliegtuigen en wat dies meer zij.

“Nee de zwarte is veel sterker!” roept Marc.
“Ok jij de zwarte dan en Mikey de rode”.
Niemand vroeg zich af wat er verder met Diego moest gebeuren, maar Donnie (17) besloot zich op te offeren en tenslotte die rol dan maar op zich te nemen.

Arme Diego.
Diego moet volgens mij het broertje van Dora zijn, of een neef.
In ieder geval moet het wel familie zijn want ze lijken wel heel veel op elkaar, en spreken allebei netzomakkelijk 2 talen.
“I did it” roept ie dan, “nou jij niet hoor ventje”
Of misschien met zijn zusje, wat me ook niet echt zou verwonderen.

Enfin, aan het eind van het rollenspel was ik een een of andere groene Wolverine.

God zal weten wie dat is , maar ik heb hem of haar echt nog nooit gezien.
Zeer waarschijnlijk zal het dan ook wel de meest gepeste en uitgelachen superheld van het hele heldensterrendom zijn.

Dit ook vanwege het feit dat ik daar nog nooit iemand over op heb horen scheppen.

Mikey had ineens de grootste spierballen en liet dan ook heel trots zijn ellebogen zien.
Dit deed hij op een manier dat je bijna zijn armen terug ik de kom zou willen buigen.
Maar hard zijn ze wel, die ellebogen van hem.

Marc kan tegenwoordig jumpen.
Ben in de avonduren een jumpkooi in elkaar aan het lassen, want dit komt echt niet goed.
Zo rond het middelpunt vliedende kracht gaat hij totaal uit balans dwars over de salontafel.

De tijd vliegt voor Lotte(0,5) want die moet alweer een fles.
Of heeft ze gewoon de luier volgekleid misschien? Hoe laat had ze nou ook weer de laatste fles gehad?
Verdomd dat ik dat constant en iedere keer vergeet.

O.k. op de gok dan maar een flessie der in.

Helaas blijkt dat dan weer te vroeg.

Haar slabbetje is eigenlijk iets te groot.
De ruimte tussen slab en nekje is dermate groot dat die smerige gipspap er lekker tussen loopt en het slabbetje dan ook totaal geen nut heeft.
Gelukkig voor mij is het wel een leuk slabbetje. Op de een of andere manier staat deze ook wel heel lief.

Ik besluit dat ze het dan ook nog even aan mag houden, of ben ik nu weer te makkelijk?

Hoe laat is het trouwens……..hahaaa bedtijd

Categorieën: Diversen

5 reacties

lagarto · 11 september 2007 op 21:34

Waaaaahhh….ik heb last van een déjà vu.

arta · 11 september 2007 op 21:39

Jeetje, nu is het alweer bedtijd!
Welterusten dan maar! 😆

pally · 11 september 2007 op 23:06

Je hebt wel erg vaak alle vier die kinderen…

nighthawk · 12 september 2007 op 08:17

JohnnyB,

Like the style…
Wel een beetje opletten in verband met begrijpbaarheid (het was de eerste keer dat ik las over je vier eigen bloedjes en toen ik eenmaal door had waarover het ging ben ik even opnieuw moeten beginnen lezen). Iets te verhalend voor mij maar dat is smaak. Verder genoten van de raktaktakstijl…

Jan

eLGee · 12 september 2007 op 15:38

Ik begon ook even te twijfelen aan mijn helderziend vermogen.. 😉

Geef een reactie

Avatar plaatshouder