Aan het einde van een zwaar leven verkoos een vrouw een crematie boven een begrafenis. Naar wens werd haar as deels uitgestrooid en deels in een mooi beeldje bewaard. Zo kon zij eindelijk haar welverdiende vrijheid en rust krijgen. Thuis op de schoorsteenmantel wilde zij niet staan, maar buiten, zodat zij nog kon genieten van de vier jaargetijden. Een speciaal plaatsje dat naar behoefte bezocht of gelaten kon worden, zonder schuldgevoel, zonder verplichtingen van de nabestaanden. Deze ‘beeldige’ vrouw werd soms bezocht door iemand die ik ken. Vaak zal zij ook bewonderende blikken gevangen hebben die haar anoniem werden geschonken. Zo was het tijdens haar leven, zo was het ook daarna. Nu is zij letterlijk en figuurlijk niet meer. Het beeldje is gestolen door God weet wie, meegenomen naar God weet waar. Zoals het tijdens haar leven ging, zo vergaat het haar tijdens haar dood.

Een begraafplaats was voor de daders schijnbaar niet de aangewezen plek. Grafschennis is luguber. De nabestaande die ik ken zou willen dat er ‘alleen maar’ grafschennis was gepleegd, maar dat haar moeder nog wel op de gekozen plek zou verblijven. Nu is zij weg, echt helemaal weg. Zullen de dieven totaal geen ‘lijkenpikkergevoel’ (gehad) hebben?

Zomaar mensen hebben niet over leven en dood beschikt, maar over wat na de dood rest. De keuze voor juist dat beeldje om de as in te bewaren is weloverwogen gemaakt. De keuze om juist dat beeldje te stelen is weloverwogen gemaakt. Vreemden hebben ontvreemd.

Regionale omroepen en kranten hebben oproepen gedaan aan de dieven om het beeldje, of in elk geval de inhoud ervan, terug te brengen. Het blijft doodstil.

[i]Er is in de regio Den Haag een aantal urnen gestolen. Sommige zijn teruggevonden, deze helaas niet.[/i]

Categorieën: Diversen

Pauline

Talent voor tekst, taal en verhaal

12 reacties

Eddy Kielema · 2 augustus 2005 op 17:17

Tja, misschien is begraven dan toch een betere optie. Gewetenloze dieven zullen niet zo snel met een lijkkist gaan zeulen, lijkt me. Hoewel, ik kan me herinneren dat ooit een dode Charlie Chaplin was ontvoerd in ruil voor losgeld. Er zijn ‘mensen’ die alles doen voor een paar duiten… 👿 Goeie column, WB!

bert · 2 augustus 2005 op 18:19

[quote]Een speciaal plaatsje dat naar behoefte bezocht of gelaten kon worden, zonder schuldgevoel, zonder verplichtingen van de nabestaanden. [/quote]
Je begrijpt vaak niet waar het sommige mensen op deze wereld om te doen is. Waar halen ze in Gods naam het lef vandaan om zoiets te doen. Misschien zijn het van die vervelende opgeschoten klootjeskinderen. Misschien stomdronken. Je weet het vaak toch niet.
Goed verhaal.

Li · 2 augustus 2005 op 20:46

Heel goed en ingetogen geschreven WB maar wat een verschrikkelijk verhaal. Het is toch niet te geloven dat iemand zoiets kan doen zonder enige vorm van gewetenswroeging.
Zoiets doe je toch niet. 🙁

En stond ze nou nog maar ergens op de schoorsteen, dat zou misschien een schrale troost zijn. Helaas doen dat soort gasten zoiets uit pure stoerheid en als het lolletjes eraf is dan dumpen ze zoiets waardevols zomaar ergens in een sloot of waar dan ook.
Bah.:-x

Ik wens de nabestaande die jij kent heel veel sterkte toe.

Li

Mosje · 2 augustus 2005 op 22:54

Schandalig, grafschennis, of “urnschennis”.

Moest overigens wel denken aan de film Meet The Parents, waarin een urn, op de schoorsteen staand, aan diggelen werd geschoten door een champagnekurk.
Nou ja, zal mijn zwarte zijde wel zijn, dat ik daaraan dacht.

sally · 2 augustus 2005 op 23:44

Heel erg dat mensen zoiets doen.

Kan me voorstellen dat je dat even kwijt moest.

groet
Sally

KawaSutra · 3 augustus 2005 op 01:24

Ja. vreselijk zoiets, vooral voor de nabestaanden. Alleen het idee al. Het leven is soms keihard. Zie dat maar weer een plekje te geven.

Mooie column WB.

Louise · 3 augustus 2005 op 08:33

Afschuwelijk dat mensen dat kunnen doen; totaal voorbij kunnen gaan aan een pure emotie.

Wright · 3 augustus 2005 op 12:58

Na dit verhaal weet ik het wel.
Laat mij maar waaien!
‘Gestolen goed gedijt niet’. I hope so!
[quote]Vaak zal zij ook bewonderende blikken gevangen hebben die haar anoniem werden geschonken. Zo was het tijdens haar leven, zo was het ook daarna. [/quote]
Mooi!

klungel · 3 augustus 2005 op 15:07

Ik zei het al eerder en zeg het maar weer:
We leven in een rare wereld.

Mooi geschreven WB 🙂

pepe · 3 augustus 2005 op 22:27

Weer heel mooi geschreven over een belachelijke actie van hele rare mensen.
Ik kan me niet voorstellen wat je met de urn(en as) van een onbekende wil gaan doen? Verkopen?

KingArthur · 4 augustus 2005 op 20:50

Triest dat er zelfs geen respect is voor overledenen.

Dees · 4 augustus 2005 op 22:24

Bizar. Geen woorden voor en dat is niets ten nadele van je column.

Grtz,

Dees

Geef een reactie

Avatar plaatshouder