Bekkenbeul

“Het doet maar even pijn” zei de lieftallige tandartsassistente terwijl de wat minder fris ogende tandendokter me smalend aankeek. Hij hield de spuit nog even voor mijn gezicht zodat ik nog eens goed kon zien hoe groot het was. Hij was duidelijk niet gevoelig voor mijn non-verbale signalen van wanhoop en angst. Terwijl zijn zwaar behaarde armen in de weer gingen wipten zijn zwarte weerbarstige wenkbrauwen op en neer. In gebrekkig Nederlands zei hij:”Ik starten nu”. Mijn lichaam trok in een kramp ten ik begon mijn eigen angstzweet te ruiken. Ik dwong mezelf aan tropische stranden te denken, aan dartelende dolfijnen die me uitnodigden voor hun waterspel. Helaas dwaalden mijn gedachten steeds af naar een middeleeuwse martelkamer, in een of ander Oostblokland, waar deze bekkenbeul zijn gerief kon halen.

Nu moet ik toegeven dat die verdoving geweldig hielp bij het losmaken van mijn tandvlees. Ik voelde nauwelijks het gepeuter van de pincet toen ze de zenuw er uit trokken. Ook dit rare gevalletje werd dicht bij mijn neus gehouden. Het formaat van de zenuw was in verhouding met die spuit te verwaarlozen. Dat zo’n minuscuul lichaamsobject mijn leven zo kon vergallen.

“ Mevrouw, we doen nu even wat cement in de oven. Als het 100 graden is, drukken we het stevig in het gat. Dit kan even branden”. Ik probeerde nog te knikken van ‘Okay, kom maar op’ maar mijn beweging werd belemmerd door een nieuwe dimensie van pijn. Binnenin stierf ik duizend doden, maar gaf natuurlijk geen krimp. Ik gunde dit voormalig lid van het Rode leger geen greintje plezier. Ik heb goed opgelet tijdens de vele afleveringen van Nikita. Nooit toegeven aan pijn, op één punt focussen. Maar op welk punt?

Terwijl ik hierover nadacht kwam Barbie met haar ‘Shine and Bright-smile’, weer in mijn blikveld. “ Wist u dat deze behandeling €300,- kost? Bent u wel verzekerd?”. Ik bedankte haar met een kort knikje omdat ik nu een punt had om op te focussen. Hoe zat dat ook alweer met mijn verzekering? Had ik dat niet laatst veranderd? Iets met eigen risico en premieverlaging. Had ik niet pas geleden een aanvraag gedaan bij een nieuwe verzekering? Had ik daar nu mee ingestemd of niet? In gedachten zocht ik mijn bureau af, op zoek naar de verzekeringspolis.

Toen mocht ik spoelen. Mijn nieuwe vijanden vertelden er niet bij dat ik dat helemaal niet zou kúnnen met een totaal verdoofde smoel. Het water sijpelde langs mijn gevoelloze lippen mijn t-shirt in en er vormde zich een raadselachtig nat plekje ter hoogte van mijn navel.

“ Nu heeft u nog 6 dagen pijn, u mag ibrupofen slikken, hoor”. Alsof ze daarmee geruststelde, vervolgde ze: “ Maar nu kan het zijn dat het gaat ontsteken. Dan krijgt u antibiotica”. En nadat ik een laconieke ‘we zullen zien’ eruit perste, kwam ze helemaal met een mooi vooruitzicht. “ Oja, de tand kan wat groen/grijs uitslaan op een gegeven moment, maar dat bleken we dan wel weer”. Nu heb ik al geen stralend witte ivoren wachters, maar groen/grijs!

Volledig onthutst verliet ik de praktijk. Niet alleen mijn zenuwloze tand maar ook mijn beeld van een tandarts was voorgoed gekleurd.