Oud worden is ouderwets. Daar doe je niet meer aan tegenwoordig. Oud zijn is grijs en gammel door het leven gaan. Samen degelijk praten over de ouderwetsche mooie tijden toen alles beter was? Dat kan echt niet meer tegenwoordig.
Jong zijn is hip en dat wil iedereen. Lang leve de botox en collectieve verliefdheid op de plastisch chirurg. Sporten tot het lichaam schreeuwt om rust en met pezige lijven zonder een grammetje vet denken dat niemand de echte leeftijd ziet. De plastisch chirurg heeft toch zijn werk goed gedaan? Mensen die wat belegen worden doen net alsof ze het niet zijn en gedragen zich als een puber, inclusief taalgebruik. Onrijp willen we allemaal zijn. Jeugdig en vers moet het ogen.
Maar er zijn andere opties. Veel beter is het om een cursus te volgen en de teloorgang van het lichaam gewoon te laten gebeuren. Men kan tegenwoordig ‘zinvol ouder worden’, ‘op eigen wijze samen ouder worden’ en ‘prettig oud worden’. Keuze te over om psychisch en diepzinnig bezig te zijn met dit proces. Maar wel op intelligent niveau waar de gemiddelde ‘Trouw’ lezer een puntje aan zuigt. Je bent zo oud als je je voelt is niet genoeg, het gaat veel verder dan dat!
Hoe meer verlangen er is naar jong zijn, hoe meer tijd het kost. Hoelang is men kwijt aan wachtlijsten, persoonlijk advies en holistische verjonging? Zoveel dat de jaren voorbij vliegen. Waar blijft de tijd roepen ze met zijn allen. Om vervolgens op de hybride fiets te stappen op weg naar de volgende bijeenkomst genaamd: ‘ik word niet oud, ik ben alleen wijzer dan de jeugd’. Wat zal die kermis koud zijn als het leven op is en er geen tijd meer is om jonger te worden.
Maar wat hoor ik nu in de wandelgangen? Er zijn mensen die er geen full time baan van maken. Niet de hele dag bezig zijn met fris en fruitig jong blijven. Gelukkige lieden die blij zijn met de dagelijkse gang van zaken en een pijntje hier en daar accepteren. De rimpels worden met een glimlach aanschouwd en de stijfheid in de morgen weggewuifd. De fiets met lage instap wordt met open armen verwelkomd en de leesbril staat prominent op de neus.
Wat een opluchting. Mensen die het leven toejuichen en zich niet druk maken. Als je goed kijkt zie je bij hen de jeugd nog in de ogen glinsteren. Dat zijn de extra belegen mensen die nooit oud zullen worden.
7 reacties
Emiliever · 31 oktober 2009 op 10:21
Mooie post! De ergernis aan het ‘blijf-jong-syndroom’ vind ik heel herkenbaar. Al moet ik wel zeggen dat ik de cursussen (hoe ‘intelligent’ dan ook) om jezelf te verzoenen met het ouder worden, net zo sneu vind als ‘aan de botox’ gaan.
Prlwytskovsky · 31 oktober 2009 op 11:19
Alhoewel ik gestaag ouder word zal ik nooit oud worden. Ik weiger dit en zal altijd een rot jochie blijven. Carpe Diem Zuurtje, da’s mijn motto.
Ma3anne · 31 oktober 2009 op 11:28
Dat oud worden ueberhaupt een punt van discussie is, begrijp ik niet. Niemand kan eromheen. Het komt vanzelf. En als ieder dat gewoon op zijn eigen manier doet, is er toch niks mis mee?
De één voelt zich lekker bij een facelift, de ander bij een rondje hardlopen, de derde geniet nog van alle ongezonde dingen in het leven zo lang het kan en nummer vier wil graag een beetje begeleiding.
Waarom moet daar door van alles iedereen over geoordeeld worden?
Maar evengoed een leuke column, hoor. Vooral de laatste alinea’s geven aan, welke kant jij misschien wel opgaat. Jouw keus. En dat is op zich al helemaal goed!
LouisP · 31 oktober 2009 op 13:16
Zuurtje,
wat een eerlijk en mooi stukje over oud worden.
gr.
Louis
arta · 31 oktober 2009 op 19:08
Rimpels vind ik geweldig, na jarenlange ‘paspophoofden’ gaan gezichten eindelijk spreken, vind ik. Ouder worden is eigenlijk ook best fijn… Waarom weet ik niet, heb er eigenlijk nooit zo bij stilgestaan… Leeftijd is voor mij maar een cijfer eigenlijk, net zo onbelangrijk als de AEX-index…
Leuke column!
DreamOn · 3 november 2009 op 00:16
Hoe ouder ik word hoe fijner ik het leven ga vinden, en hoe beter ik mezelf en anderen ga begrijpen.
Ik zou geen 18 meer willen zijn, voor geen geld.
En als mijn haren grijs gaan worden, prima. Ook de rimpeltjes rond mijn ogen zijn me gewoon dierbaar. Zij zijn mijn geschiedenisboek.
Mooie column!
dashuri · 3 november 2009 op 09:27
In de ‘fleur’ van mijn leven, pen ik dit neer. Ik ben achttien en heb nog lang geen grijze haren of leeftijdsrimpels-als-jelacht (afkloppen).
Ik vind het een erg sterke column, Zuurtje33. De eerste zin had ik gaarne zelf gevonden!