Belle en Sebastien

Een jeugdserie uit de jaren zestig, en de eerste T.V.-serie waaraan ik herinneringen heb bewaard. We hadden nog niet zolang T. V. in huis en de komst daarvan was al een bijzondere ervaring geweest. De beelden waren weliswaar nog zwart-wit, maar het verhaal over de weesjongen Sebastien die vriendschap sluit met de hond Belle en daar avonturen mee beleeft in een bergachtig sneeuwlandschap, sprak mij toen heel erg aan. Enkele scènes zijn me altijd bijgebleven en de titelsong L’oiseau, gezongen door de hoofdrolspeler Mehdi el Glaoui blijft een gevoelig nummer. Waar zou dat lied over gaan, vroeg ik me af. De tekst in de vertaler en voilà! De zanger heeft het over de sneeuw en een witte haas die men nooit kan zien. Een vogel die is weggevlogen en nooit meer terugkomt. Zou dat een metafoor kunnen zijn voor de jeugd die voorbij gaat en nooit meer terugkomt, of  bedoelt hij zijn moeder die hem veel te vroeg

is ontvallen? Het geeft het nummer een weemoedige sfeer, een gevoel dat nog wordt versterkt door het idee dat ook deze serie langzaamaan in de vergetelheid raakt.