Op een zondagochtend ergens in juni ben ik al vroeg wakker. De zon schijnt dat het een lieve lust is en ik besluit om een aardige wandeling met de hond te gaan maken. “ Bentley, kom je?” vraag ik, maar hij blijft liggen en doet alsof hij niks gehoord heeft. Daar heb ik een truck op gevonden. Ik pak dit keer geen riem, maar open de voordeur en loop de tuin in. Als een haas komt hij achter mij aan. Gezamelijk gaan wij door het smeedijzeren hek en lopen vervolgens over de boeren plaatsen, daar waar de tijd stilgestaan heeft. Het is nog vroeg en ik weet bijna zeker dat ik toch geen mens tegenkom, dus we gaan dit keer niet aangelijnd op pad. Het is trouwens ook veel rustige lopen. We hebben namelijk een uitschuiflijn. Als onze hond een beetje snelheid maakt en je bent niet verdacht op de eindigheid van de lijn, dan maak je grote kans dat je arm wordt gescheiden van de rest van je lichaam. Hetzelfde gebeurt als de hond blijft staan, want als Bentley blijft staan is dat gewoon een feit. Hij verandert dan als het ware in een drentse kei.
Oh wat is de natuur weer mooi. Zwaluwtjes maken duikvluchten over de korenvelden en vlinders vladderen langs de paarse bloemen van distels, die hier nog mogen groeien. Langs het zandpad staan nog de hoge bomen en ik weet dat dat niet voorbij zal gaan. Wat is dit genieten geblazen. Het is een moment dat je niet in films ziet, omdat het helemaal nergens over gaat. Ik neem mezelf voor, dat ik onstervelijk ben, totdat het tegendeel bewezen is. In de verte nadert een onduidelijk object. Als het wat dichterbij komt zie ik dat het een span paarden is dat een kar trekt. De gang zit er behoorlijk in.
Oh shit, ik kan Bentlly niet vasthouden. Bentley is te vergelijken met een soort Sint Bernard, maar dan iets lager op de poten. Verder is hij zo sterk als het monster van Frankenstein en hij luistert net niet. Daarnaast houdt hij van paarden. Hij heeft er al drie op. Die beesten overleven dit niet als ik geen aktie onderneem. In een fractie van een seconde scheur ik mijn broekriem af en leg die om de nek van mijn viervoetige vriend, waarna hij het meteen op een lopen zet. Als ik erop verdacht was geweest, dan had ik mij eerst in de grond verankerd, maar nu ging het te snel. Ik moet dus meerennen en het wordt ineens gigantisch duidelijk welke functie mijn broekriem had voordat ik er een andere bestemming aan gaf. Mijn broek zakt van mijn kont en ik kom ten val, maar weet ondanks alles het monster vast te houden. Nu passeeert de kar met paarden alwaar een aantal vrouwen op gezeten zijn. Minachtend kijken zij in mijn richting. Een vent van tweeënvijftig met de broek op zijn knieen in de kant van de weg. Uiteindelijk verdwijnen zij weer in de verte, een wolk van stof achterlatend. Hijsend aan mijn broek vervolg ik mijn weg. Het is moeilijk lopen met zo’n korte riem. Bentley blijft onrustig en als ik de boeren plaatsen weer betreed kruist plotseling een kuikentje onze weg. Onverwacht zet Bentley het weer op een lopen en nu gaat onze tocht een schuur in waar ‘swinters ook de koeien staan. Weer zakt mijn broek tot op mijn enkels en ook nu val ik. De riem schiet uit mijn handen en Bentley blaast de aftocht via een openstaande staldeur. Door diezelfde deur komt plotseling de buurvrouw aangelopen en ik ben nog maar net in de benen gekomen. De buurman met de broek op zijn enkels in de stal. Leg dat maar eens uit.
Thuisgekomen zie ik Bentley voor de deur zitten. De riem steekt uit zijn nek als een steel uit een appel.
Carla heeft al koffie gezet. Ben je nog iemand tegengekomen?” vraagt zij.
“ Nee, het was rustig vandaag,” antwoord ik.

Categorieën: Algemeen

8 reacties

deZwarteRidder · 17 februari 2004 op 14:57

Hij is prachtig heb genoten omdat ik het beeld voor mij zag….prachtig
Rich@Rd

Mup · 17 februari 2004 op 16:30

:-))

Groet Mup.

Suus · 17 februari 2004 op 17:18

Haha, wat een lol….

viking · 17 februari 2004 op 19:54

Familie van Beekman & Beekman? 😀 😀 😀

Mosje · 17 februari 2004 op 23:14

Francis!
Jij moet blijven schrijven!
Uitschuiflijn 🙂
Het doet me denken aan de lijn waaraan mijn schoonzuster doet. Ze wil dus aan de lijn doen, maar omdat dat niet geheel lukt, laat ze die lijn wat uitschuiven, haha.

Eftee · 18 februari 2004 op 19:39

Geweldig gelachen!

Farfalla · 18 februari 2004 op 20:17

Weer eens een hele leuke column 😀

Ma3anne · 18 februari 2004 op 23:01

Heerlijk verhaal! :laugh:

Meer meer meer!

Geef een reactie

Avatar plaatshouder