Er lopen beren op mijn weg. Grote, woeste beren. Gevaarlijk, onheilspellend. Ze lopen voor mijn voeten. Tergend langzaam.
Ze sjokken maar door. Het begon met een kleintje, pasgeboren. Hoewel enigszins verontrust noemde ik haar toch liefkozend Baloutje. Van Balende Loutje. Leek me wel aardig. Baloutje werd groot, immens groot en vrat zich een weg naar ongekende proporties.
Grote beren eisen veel en zo ook Baloutje, die geen genoegen meer nam met kleine beetjes. Het beetje aandacht dat ik vrij kon maken. Het beetje tijd dat overschoot. Balou wilde mij met huid en haar. Aandacht, energie, alles. Ze eiste ruimte, meer ruimte en het eens zo toegankelijke weggetje raakte langzaam maar zeker geblokkeerd. Volkomen in beslag genomen door de capriolen van Balou. Inhalen ging niet meer en mijn pogingen om haar diplomatiek en voorzichtig van de weg te halen, brachten het tegengestelde teweeg en bleek juist dé manier om Balou te laten groeien.
Balou, die ik allang geen Baloutje meer noemde.
Ook Balou had haar grenzen en kon de hoeveelheid ellende niet meer verstouwen. Er kwam een kleintje bij, die ik naief als ik was toch weer Baloutje noemde. Nu liepen er twee beren, twee beren op mijn weg. Een grote en een kleintje. Het kleintje werd allengs groter en samen versperden zij de hele weg.
Mijn beren voedden zich met mij. Deden zich tegoed aan mijn narigheid. Smulden van de neusjes van de zalm, toegeworpen door de grote boze mensenwereld. Mijn grote boze mensenwereld.
Baloutje en Bah, die ik allang geen Balou meer noemde.
Met het laatste restje positiviteit dat ik had weten te redden, zou ik met mijn beren afrekenen. Ik hoopte erop dat ze kotsmisselijk zouden worden van mijn misère, dat ze zouden bezwijken aan een overdosis rottigheid. Zich zouden verslikken in mijn laatste restje kommer en kwel. Ik bad voor schaarste, ellende-schaarste, zodat mijn beren de hongersdood zouden sterven op het randje van 2004.
Bah en Balou, die ik allang geen Baloutje meer noemde.
De nacht van hoop brak aan; de nacht waarop 2004, het jaar 2005 werd. De nacht waarin ik mijn beren samen met gillend vuurwerk de lucht in zou knallen. Ver weg. Voorgoed. De nacht waarin ik mijn beren zou verzuipen in duizenden champagne bubbels. Voor altijd. De nacht waarin ik mijn beren zou vernietigen met alle hoop en goede wensen.
Die nacht knalde ik. Ik prooste en ik hoopte. Ik liet 2004 voor wat het was en stapte vol goede moed 2005 in. Hoopvol, vol vertrouwen.
Maar mijn beren sjokten mee.
Bah en Bah, die ik allang geen Balou meer noemde.
11 reacties
pepe · 20 januari 2005 op 07:44
Mogen Balou en Bah niet erg aardig zijn voor jou, ze hebben je toch weer stof gegeven om te schrijven. Stuur je ze een volgende column het bos in?
Mooie come back…
Mup · 20 januari 2005 op 08:38
[quote]Balou wilde mij met huid en haar. Aandacht, energie, alles. [/quote]
Lijkt me heerlijk,
Groet Mup.
Mosje · 20 januari 2005 op 09:30
Beren op de weg. Het is helaas niet altijd mogelijk die beren te ruimen, dus ik hoop maar dat je in staat was om de weg te verbreden, zodat er voor jou meer ruimte ontstaat.
Je bent het schrijven niet verleerd Loutje. Leuk dat je er weer bent!
Ma3anne · 20 januari 2005 op 10:10
Dat lijkt vechten tegen de beerkaai, Loutje.
Zet um op!
Mooie metafoor.
Dees · 20 januari 2005 op 10:17
Een typische Lou en een waardige comeback 😉
Beren.. wie heeft ze niet. Hopelijk gaan ze op dieet in de loop van 2005..
En anders schrijf je ze maar tot knuffelbeer, want dat kan je volgens mij ook wel!
Groet,
Dees
Li · 20 januari 2005 op 10:26
Als jij nu voorop loopt, en de beren lopen achter je inplaats van voor je, dan ben je al een stuk verder 😉
Welkom terug Louise 🙂
Kees Schilder · 20 januari 2005 op 10:48
Fijn dat je er weer bent.En ook nog met zo’n column
KingArthur · 20 januari 2005 op 13:21
Ja, inderdaad leuk je hier weer te ontmoeten.
Hoop werkt verlammend en maakt passief. Om van deze beren af te komen moet je blijven proberen. Makkelijk gezegd voor iemand die dit vanaf de zijlijn leest. Kop op!
tontheunis · 20 januari 2005 op 17:45
Ik zag twee beren…
sally · 20 januari 2005 op 18:00
Lou, ik ben zo blij dat je er weer bent.
Heb je columns erg gemist.
Ook dit vind ik weer een topper.
Kan me álles bij die “beren”voorstellen.
Hoop voor je dat je ze snel de baas bent.
liefs
Sally
Louise · 20 januari 2005 op 19:14
Ben ook blij dat ik er weer ben, snap nu ook even niet waarom dat zolang moest duren.
Oja, die beren dus.
Inmiddels sjokken ze in de berm en dat vind ik wel best. Mij lopen ze niet meer in de weg in ieder geval.
Hoop vanaf nu weer wat leukers te schrijven, maar vond ook dat ik mijn afwezigheid toch even kort moest verklaren.
Vandaar die gekke beren…
Louise 😉