Berichten uit de zomerresidentie 1 – Soundtrack

We zijn weer neergestreken op onze kleine haciënda, Mw. T. en ik. En wat is het, na een winter in de stad, goed toeven daar.
De wolkenluchten majesteitelijk, de sterrenhemel overweldigend en de stilte is in koude nachten helder en krokant.
Als ik mezelf tussen 4 en 5 uur in de ochtend uit de omarming van een driedubbel dekbed worstel voor een sanitair intermezzo,
wordt buiten net de Nico de Haan cd met vogelgeluiden ingestart. De volumeknop gaat open en de wereld wordt gevuld met een orgie van getjilp, gekweel, gekoer en geschetter.
Alles piept, fluit, zingt, kwinkeleert en tiereliert erop los in alle denkbare ritmes en toonaarden.
En toch verzorgt het zootje ongeregeld een concert waar je als luisteraar gaandeweg structuur in gaat ontdekken.
Het is de misleidende chaos van Kyteman’s gevederde Hip Hop Band in Dolby Surround.
Links, ver weg, klinkt een hoge tweetonige klarinet, iets dichterbij trilt een smekende fiedel, dan wat simpeler zielen die het gemakzuchtig bij een enkele langgerekte noot houden. Van rechts komt een waanzinnige improvisatie in C, verzorgd door een geniale solofluitist en alles wordt degelijk ondersteund door de ritmesectie; een dubbele Roekoe die om de 5 seconden uit het bos komt aangerold.
Zelfs het schorre gegak van een koppel overvliegende ganzen en de eenzame roep van een brulkikker wordt moeiteloos en gastvrij in de symfonie opgenomen.
Als ik uren later genoeg moed heb verzameld om zelf aan de dag te beginnen, hebben de hoekige geluiden van een ontwakende camping de concertzaal verbouwd tot een warrige afterparty, waar gehoest, tentritsen en startend wagenpark de laatste noten overstemmen. De musici zijn gevlogen.
Maar morgenochtend gaan ze verder: Doorlopende voorstelling!