Beroemd en verdoemd

Hoe komt het toch dat grote artiesten vaak jong sterven? Is het ‘rich and famous’ leventje niet voor hen weggelegd? Kunnen ze de druk van blijven presteren niet aan? Of vragen ze gewoonweg te veel van zichzelf? Sommige levende legendes zijn het niet geworden door alleen hun prestaties, maar vooral door hun vroegtijdig overlijden. De koning van de rock ’n roll, Elvis Presley. Overleden op 42 jarige leeftijd door een overdosis medicijnen. Een gitaarvirtuoos die slechts 27 jaar oud is geworden. Jimi Hendrix, zijn leven beëindigd door het iets te veel slikken van pillen. John Lennon, lid van de The Beatles. Wie kent hun muziek niet? Vermoord in koele bloedde. Marvin Gaye, 44 jaar en doodgeschoten door zijn eigen vader. Kurt Cobain, 27 jaar. Zelfmoord of toch ook vermoord? Ook moordend kunnen sommige ziektes zijn. Bob Marley overleed op 36 jarige leeftijd aan kanker en Freddy Mercury werd getroffen door AIDS en werd 45 jaar oud.

Het raakt me diep dat we onlangs afscheid hebben genomen van een persoon die veel betekend heeft voor de muziekindustrie. Hij heeft heel zijn leven gegeven voor de muziek. Best verkochte album aller tijden, langste en duurste videoclip ooit gemaakt en dan zijn befaamde dans. Het blijkt van genialiteit om op een jonge leeftijd te beschikken over mensenkennis en kennis van de wereld. Hij begreep hoe het leven in elkaar zit. Hij wist als geen ander emotie over te brengen, maar vooral te laten voelen. Zijn stem, zijn tekst. Hij schreef liedjes over alledaagse problemen, op individueel maar ook op wereldniveau. Op menselijk niveau. Zijn muziek is meer dan een ritme en een melodie. Zijn muziek is gevoel.

Hij had veel over voor een ander. Hij hielp daar waar hij kon. Niks was hem te min, niks was hem te veel. Veel van zijn geld ging naar liefdadigheid. Zo niet ook zijn leven. Als je tegen hem zei dat je van hem hield, zei hij dat hij meer van jou houdt. Wat ging er mis? Waar ging het mis? Zijn dood brengt veel teweeg. Mensen denken nog eens na over zijn daden. Maar denken wij wel eens na over onze daden?

De vermeende seksueel misbruikte jongen van toen 13 jaar oud trok zijn beschuldiging in. Na ontvangst van vele miljoenen. Jaren later was er terecht ook vrijspraak voor deze man, voor dezelfde smerige beschuldigingen. Alles waar hij voor stond werd tegen hem gebruikt. Oké, hij was excentriek, maar niet gestoord. Oké, hij gedroeg zich als een kind, maar dat is wat hem vreugde bracht. Oké, hij liet zijn operaties uit de hand lopen, maar wat zou jij doen met een kankergezwel op je neus? Staan wij er wel eens bij stil dat mogelijk wij, de fans, de media, de wereld, hem gebroken heeft? Het egoïsme van de mens. Jaloezie op een ander. Kwaad om iets wat wij niet hebben wat hij wel had. Onschuld en geloof. In een betere wereld, in een betere mensheid. Geloof in verandering. Dat is wat hij had. Alles werd hem ontnomen terwijl hij alleen maar goede bedoelingen had. Onbegrip voor zijn begrip. Zou jij niet gek worden van al die negatieve aandacht?

Om in de woorden van zijn teksten te blijven zeg ik:
Wij zijn de wereld, wij zijn de kinderen. Kijk eerst naar de man of vrouw in de spiegel voordat je anderen bekijkt. Kijk met je hart, niet met je ogen. Een betere wereld, begin bij jezelf. Samen staan we sterk en is verandering mogelijk. Jij hebt de kracht om het geen te verslaan wat je verslagen wilt zien. Heb vertrouwen in jezelf en in anderen. Zwart of wit, wat maakt het uit?

Dat hij op 50 jarige leeftijd mogelijk zijn leven beëindigde door een overdosis medicijnen, of hij liet het leven door een gebroken ziel. Misschien hebben wij hem wel daartoe aangezet, misschien hebben wij hem wel gebroken. Te vroeg vertrokken, te vroeg gegaan. Zullen ze je nu eindelijk met rust laten? Ga in vrede…