Ze kwam bij mij in beeld. Puur toeval. Ze had haar blad vol staan. Frikadellen, mayonaise en ketchup. Niets bijzonders. Het was dag een. Het regende. Op dag twee zag ik haar wederom. Ik wierp een blik op haar bord. Dat lag vol met kaassoufflés, drie in totaal. Nauwelijks ruimte voor een blik. Ketchup er naast en een glas melk. Halfvol. We knikten elkaar tegelijkertijd goedendag en een smakelijk eten. Twee dagen achtereen. Dat valt me op. Dan ga ik verschijning en eten aan elkaar koppelen. Weer lekker aan de snack, zei ik de derde dag in een poging tot socializen. Big smile. Verder niet. Dankjewel. Weg waren de kroketten.
De week er op zat ik reeds aan tafel toen ze binnenkwam. Eigenlijk viel het me toen pas op. Het was de dag van de uitsmijter(s). Ze had een iets te korte lange broek aan. Gezondheidsslippers er onder en korte witte sokken. Het moet voor mijn tafelgenoten een vreemd gezicht zijn geweest. Mijn hoofd draaide van mijn eigen volkoren broodje richting haar onderbenen en bleef daar. Ik werd volledig in beslag genomen door de onderbenen die over de rand van de sokken bulkte. Dat had ik nog nooit gezien. Obesitas in optima forma. Alsof ik voor het eerst “De Lach” opensloeg en geconfronteerd werd met waar ik over had gehoord. Borsten. De opwinding was een andere. Ze was dik, enorm dik.
Onderkin, borsten en buik leken slechts door lokaal onderzoek van elkaar onderscheiden te kunnen worden. Ik voelde echter geen enkele aanvechting dat onderzoek uit te voeren. Enigszins gegeneerd over mijn observatie en kinderlijke verbijstering dronk ik mijn thee en brak ik mijn lunchpauze halverwege af. Even naar buiten.
Enige tijd later kwamen we beroepsmatig nader met elkaar in contact. Een aardige vrouw. Ze was nog geen vijftig en kon geen trap meer lopen. Iedere dag ging ze daarom met de lift of roltrap richting restaurant. Om te eten ja. Ze had een aangepaste fiets. Die was echter zo aangepast dat het ’s morgens gemakkelijker was om de auto te nemen. Therapie had ze ook, alternatieve uiteraard, want het vertrouwen in de reguliere wetenschap… ach. Ze wilde van haar verslaving af. Dat begreep ik zei ik. Het is een verslaving, zei ze. Echt, voegde ze er even later aan toe. Ze keek me niet aan. Haar blik zocht iets anders zo leek het.
Categorieën: Algemeen
8 reacties
Bhakje · 8 december 2011 op 18:00
Triest, maar wel accuraat weergegeven, kenmerk van de eenzaamheid in de maatschappij. Is het eten een probleem, of is het probleem-eten? Een column die je na laat denken, mij wel in ieder geval.
sylvia1 · 8 december 2011 op 19:41
Het allerergste aan zwaar overgewicht hebben lijkt me niet het ongemak of gezondheidsgevaar maar dat mensen niet verder kijken dan je dik-zijn, je karakter lijkt verdwenen. Dat laat deze column ook scherp zien. Ben het met Bhakje eens dat het een column is waarover je gaat nadenken.
Libelle · 9 december 2011 op 06:45
Ze staat op de foto, links van me, in de advertentiekolom. Ze verloor 15,5 kg en ziet er goed uit in haar bikini. 6 Maanden kan ze weer vooruit en al de verschijnselen van het weer dikker worden kent ze reeds. Een zwakke wilskracht heeft ook zijn gelukkige momenten.
De blik van haar, in de advertentiekolom, is op mij gericht. Ik ga eens zien hoe ze het gedaan heeft. Beste column!
arta · 9 december 2011 op 08:55
Mooi neergezet, met de juiste dosering zelfkritiek en objectieve observatie.
SIMBA · 9 december 2011 op 09:04
Wat goed beschreven zeg! Een actueel probleem.
Mien · 9 december 2011 op 09:21
Ernstige humor vol smacht. Geweldig. Well done.
[quote]Het was de dag van de uitsmijter(s). Ze had een iets te korte lange broek aan. Gezondheidsslippers er onder en korte witte sokken. :hammer:[/quote]
Mien
Dees · 9 december 2011 op 09:52
Tja, mooi… Wat ik er sterk aan vind, ik lees geen oordeel, wel zelfobservatie bij het observeren van de ander. Misschien hier en daar impliciet. Maar ook dat is lastig te bepalen. Dat maakt het stukje voor mij sterk.
Het is volgens mij ook een verslaving. Evenals anorexia en boulimia. Ook nog eens de lastigste. Alcoholisten en rokers kunnen tenminste helemaal stoppen en dat is al moeilijk zat…
pally · 10 december 2011 op 12:26
Ik vind dit erg goed geschreven, Frank, er zit geen veroordeling in of zelfs maar een oordeel. De nadenkendheid, dwingt de lezer ook tot nadenken.
Bovendien heel actueel, dit onderwerp, :wave: :wave:
Groet van Pally