Beschuit met kakkerlakken

We hebben lang getwijfeld hoe we op ons geboortekaartje zouden schrijven dat iedereen welkom is voor kraambezoek mits men dit vooraf even laat weten. Vóór de geboorte van onze baby wist ik namelijk al dat slaaptekort mijn lief verandert in een mannelijke Cruella de Vil. Ons nieuwe huis was nog niet perfect geïsoleerd en ik wilde niet dat onverwachts bezoek me hoorde dreigen met een echtscheiding. Of me hysterisch zou horen babyblueswenen. We schreven uiteindelijk gewoon ons adres niet op het kaartje zodat men wel móest bellen en niemand kwam onaangekondigd op bezoek.

Vandaag komt nonkel Bram op bezoek. Nonkel Bram weet het altijd beter, heeft de leukste job en maakt de meest avontuurlijke reizen. Mensen worden door hem gekeurd naargelang de status die ze uitstralen en het aantal Tommy Hilfigerhemdjes. Hij is eigenlijk gewoon een arrogante kwal maar dan één van het ergste soort. Het type waar je tijdens een strandwandeling in trapt, dan walgend naar de slijmerige blubber kijkt en uiteindelijk van moet kotsen. Mijn lief is dan ook geheel toevallig naar het fitnesscentrum.

Altijd stelt nonkel Bram dezelfde vragen en altijd druipt het afgrijzen ervan af bij de antwoorden.
“Hoe is het met je papa? Rijdt hij nog altijd met die Volkswagen? Een Touareg is het zeker.”
Nonkel Bram heeft net zijn eerste slokje rozebottelthee binnen en vliegt er al meteen in. Subtiel steekt hij me een cadeautje toe: een pakje van Petit Bateau. Natuurlijk. Hoe duurder het eruitziet, hoe beter.
Mijn vader heeft heel zijn leven hard gewerkt om een gezin van vier kinderen te runnen en beloonde zich een paar jaar geleden met een mooie wagen. Niet met een afbetalingsplan zoals tegenwoordig veel wagens worden gekocht maar gewoon cash. Nonkel Bram en zijn vrouw hebben beiden een goede job maar een Touareg kon er niet vanaf, en telkens levert die dus weer wat jaloezie op.

De vragen vliegen kwistig in het rond. Van mijn vader zijn statuscheck-up gaat het naar die van mijn lief.
“En wat doet Matteo nu van werk?”
“Hij is sales advisor,” zeg ik luchtig, “en onze vorige auto is verkocht. We hebben nu een firmawagen, een Audi break. Veel makkelijker nu Marijke erbij is.”
Nonkel Bram lacht wat groene lachjes. Hij heeft ook een firmawagen gekregen bij de bank waar hij al twintig jaar werkt, een Suzuki. Klein en comfortabel, zo meent hij.
“Tof,” zegt hij bewonderend, “en wat doe jij alweer? Een lagere studie voor verpleegkunde zeker?”
Natuurlijk. Hoe konden we dat onderwerp voorbijgaan. Gewoon onmogelijk.
Hij vervolgt dat zijn ene zoon in zijn laatste jaar ziekenhuisverpleegkunde zit en dat zijn andere zoon net begonnen is aan een opleiding tot advocaat. Zodat hij later zijn vader zijn hachje kan redden als hij volledig terecht een klop op zijn smoel krijgt wegens uitdagende uitspraken, denk ik dan.

Net dan komt mijn lief terug thuis. Hij ziet er opvallend fris uit om van de fitness te komen.
Nonkel Bram feliciteert hem met zijn firmawagen en ik zie zijn ogen glijden naar mijn lief zijn polo. Van Ralph Lauren. Vorig jaar gekregen voor kerst van zijn ouders. Ik moet spontaan walgen van zoveel status-checkups.
“We moeten dan echt door, ik heb een afspraak bij de tandarts. Tot binnenkort,” zeg ik en ik wip nonkel Bram volledig volgens de statusnormen subtiel buiten.