Een wat officieel woord, dat voor mij betekent: Mag ik er zijn, ben ik de moeite waard? En waar ontleen ik dat dan aan? Gut, ik ga vanzelf ook al deftige woorden gebruiken. Het weegt toch kennelijk zwaar, deze uitdrukking.
Ik denk dat je zelf moet voelen of je de moeite waard bent er te zijn en iets te betekenen. Het gevoel, zonder overigens nog speciaal aan dit titelwoord te denken, heb ik voor het eerst gekregen toen ik bijna zeven jaar was. Mijn moeder lag op haar sterfbed in het ziekenhuis. Ik zag haar voor de laatste keer levend. Ze raakte mijn wang aan en zei ‘lief’, nauwelijks verstaanbaar, maar voor mij heel duidelijk.
Daarna komt, dat was veel jaren later, mijn vaders toespraak in mijn gedachten. Dat was op de dag dat ik, twee en twintig jaar oud, trouwde. De enige zin die ik ervan onthouden heb, is : ‘Ze is een dochter waar ik heel veel plezier aan heb beleefd’. Met nog zeven broers en zussen in het gezin, was dit voor mij echt heerlijk om te horen.
Ja, om toch op de titel terug te komen: het gaf mij bestaansrecht, een watermerk. Ik ben de moeite waard, zoals ik ben als persoon. Het heeft mij sterke wortels gegeven. Daarom ben ik beide momenten ook nooit vergeten.
Ik mag er zijn als individu. Ouders spelen daarin kennelijk een cruciale rol. Althans voor mij.
Dit was mijn schrijfveer van 09-01-2016
7 reacties
Bruun · 21 maart 2016 op 08:56
Deze column was voor mij absoluut de moeite waard om te lezen Pally.
Mien · 21 maart 2016 op 13:22
Bestaansrecht begint altijd bij familie en krijgt in grosso modo bestendiging bij vrienden. Dat geldt tevens voor koesterrecht. Beiden rechten zijn in optima forma wederkerig. Mooie schrijfveer Pally.
Mia Caro · 21 maart 2016 op 13:34
Iets waar ik zelf ook vaak over nadenk. Kan je bestaansrecht vinden zonder de ander? zoals in dit geval jouw moeder en vader. Het begint inderdaad als kind. Als je dit niet hebt ervaren in die tijd is het hard werken in je volwassen leven.
We zijn alleen maar in relatie tot de ander. Als je het zelf voelt zal je dat weerspiegelt zien in je omgeving, maar je omgeving moet dit ook voeden in jou. Beetje kip en ei.
Stof tot nadenken 🙂
Heftig trouwens, om je moeder zo jong te verliezen.
arta · 21 maart 2016 op 15:14
Ik weet niet of het komt omdat ik jou ken, maar ik raak een beetje ontroerd van de puurheid van jouw tekst.
Heel mooi!
Mosje · 22 maart 2016 op 12:40
Van mij mag je er zijn Pally, hoewel dat uit mijn mond natuurlijk nauwelijks iets voor je zal betekenen.
Sagita · 22 maart 2016 op 21:35
Recht van bestaan? Erg dat mensen zich dat dat soms afvragen. Alleen het feit dat ze zich dit kunnen afvragen is genoeg. Ik denk dus ik ben! En daar moeten andere mensen het maar mee doen. Wat mij treft in dit verhaal is, hoe een klein meisje van zeven jaar het verlies van haar moeder, die ze nog zo hard nodig heeft, verwerkt door zich sterk te maken en een steun te zijn voor de vader. Wat een kracht!
groet Sa
pally · 25 maart 2016 op 21:42
Bruun, Mien, Arta, Mosje en Sagita, erg bedankt voor jullie reacties!
Sorry, beetje laat, ik was een week op Terschelling…