Bevlogen

Hele kleine bruine beentjes trappen zich helemaal suf. Ze glimmen van de Midalgan, een plakkerige dikke doorzichtige gelei die de spieren warm moet houden. De gelei stinkt zo verschrikkelijk dat het vervelende insecten op afstand houdt. Om zelf niet misselijk te worden heeft hij een grote wasknijper op zijn neus. Ook al bemoeilijkt dat zijn ademhaling, liever minder lucht dan flauwvallen van de stank.

Tussen zijn bruine fluwelen oren zit een klein petje geklemd. Rood, geel, zwart gekleurd. Op het petje staan twee woorden geschreven in een rare taal, gescheiden door een liggend streepje. TI-Raleigh. Het lijkt wel Chinees, Tibetaans of Noord-Koreaans. In dezelfde kleuren en met dezelfde vreemde woorden draagt hij een shirt. Zijn broekje is knalgeel.

Het kleine fietsje dat hij bestuurt kan de bruine beentjes amper volgen. Hij lijkt te zweven op twee wielen, zoals in een tekenfilm. Het zweet staat op zijn voorhoofd. De druppeltjes spatten eraf en springen glinsterend rond gevangen in zonnestralen. Hij heeft daar zelf geen last van want hij draagt een echte Ree Ban. Uit de nieuwste zonnebrilcollectie uiteraard. Geheel eigentijds, grote glazen en een armatuur hip gekleurd in reebruin met kleine witte vlekjes.

Op zijn rug draagt hij een klein rugzakje. Ondanks zijn haast ziet hij af en toe tijd om de rugzak voorzichtig recht te duwen, gestroomlijnd achter zijn rug. Wie goed kijkt ziet wat kleine bollingen door het corduroy. De rugzak is ook knalgeel. Net als de handschoentjes die het stuur stevig omklemmen. Waarom toch zo’n haast? Het lijkt wel of de duivel achter hem aanzit. Heel af en toe kijkt hij ook om. Dan zwiepen zijn lange oren, met de rijwind mee, voor zijn ogen. Een gevaarlijke actie met een Ree Ban op. Donkere duivels zijn daarmee niet te spotten.

Hij scheurt verder door het bos. Gelukkig is er sinds kort een mooi rood geasfalteerd fietspad aangelegd. Hij past op dat ie niet te dicht tegen de rand fietst. De berm naast het fietspad ligt maar liefst 10 centimeter diep. Het fietspad is nog niet afgemaakt, de berm moet nog opgevuld. Hopelijk gebeurt dit snel. Fietsers mogen absoluut niet van het paadje raken. Zeker niet in een bos.

Eindelijk komt het einde van de fietstocht in zicht. Het werd ook tijd. De bollingen in de rugzak verplaatsen zich heel langzaam. Ook klinken er vreemde geluiden uit de rugzak. Een kloppend, tikkend geluid dat al snel wordt opgevolgd door het breken van iets schaalachtigs. De bruine beentjes gaan nog harder fietsen. Nog heel even volhouden. Aan de einder ziet hij het ontvangstcomité al staan. Het bestaat uit een keur aan kleine kindertjes. Allemaal vol van verwachting.

De laatste meters. De bruine beentjes kunnen niet meer. Half dood vallen ze van de fiets. Samen met het rood, geel, zwarte shirt, dito petje en gele short. Volledig uitgeteld. Zijn missie is volbracht. Te laat voor Pasen maar op tijd voor het grote lentefeest. Een bezorgde moeder die het keur aan kinderen begeleidt, weet net op tijd de rugzak te behoeden van een harde val. Dat zou zonde zijn geweest. Alle kleine vogeltjes geplet. Nee, de rugzakhals springt spontaan open. Twee kleine chocolade kuikenkopjes steken hun nek uit en kraaien superintelligent en vroeg bij de les: “Zijn we op tijd?”