Als kind speelden wij vaak in de bossen. Stiekem bezochten wij dan wel eens de vup of gemeentelijke vuilnisstortplaats, want daar was altijd wel iets te doen.

Zo troffen we daar eens een Dafje aan zonder accu, maar voor de rest helemaal intact. Vlug thuis (stiekem) een accu gehaald en rijden maar! Dagen hebben we met dat ding door de bossen gecrost, zonder rijbewijs en onverzekerd, maar wel met het grootste plezier. Totdat het autooke zo versleten was dat het geen kant meer uitkon. Een andere keer kwamen we in de bossen uit bij een verlaten schaftkeet die we meteen als clubhuis in beslag namen. Op de vup hadden ze die dag een vrachtwagen met boeken gedumpt en we zijn een middag bezig geweest om die hele voorraad naar ons keetje te transporteren. Hadden we zo ons eigen bibliotheekje. Maar dat was van korte duur want de week daarop was het hele zaakje leeggeplunderd. Tijdens een volgend bezoek aan de vup kwamen we twee politieagenten tegen die ons onverbiddelijk terugstuurden. Verboden toegang was de boodschap van deze dienaars van Hermandad. Op de terugweg kwamen wij een drietal onguur uitziende mannen tegen. Een grote Duitse herder vastgemaakt aan een lange riem hadden ze bij zich. De hond sprong op mijn vriend af en beet hem in zijn heup. De mannen lachten op een misselijke manier en vervolgden hun weg. Ook wij liepen verder maar waren nu toch wel nieuwsgierig naar de reactie van de agenten op de komst van het schorriemorrie. We beklommen een klein heuveltje zodat we het terrein konden overzien. De agenten kregen de drie nieuwkomers in de gaten en maakten meteen rechtsomkeer. Een van de agenten keek nog eens over zijn schouder en zag ons op het heuveltje staan. Hij zei iets tegen zijn kompaan en nu kwamen ze met zichtbare tegenzin alsnog in actie. Wij bleven demonstratief staan kijken tot de agenten de drie mannen inderdaad van het terrein hadden verwijderd. Dat is allemaal lang geleden. Er is in die jaren werkelijk van alles in de grond verdwenen en wat, dat wil je niet weten. Laatst had men het erover om de oude stortplaats een recreatieve functie te geven. Een onderzoek had uitgewezen dat de verontreiniging zou meevallen (?)

Categorieën: Algemeen

G.van Stipdonk

Gerard van Stipdonk. Mijn motto: Wie schrijft die blijft.

11 reacties

Libelle · 16 november 2013 op 08:46

Prachtige rode draad voor een spannend jongensboek.
Ik krijg er het water van in de mond. Dit verhaal iets indikken en de tekst voor op de coverachterkant is al klaar.

    g.van stipdonk · 17 november 2013 op 11:10

    Dank je wel. Wie weet komt het er nog eens van. Er zweeft ergens diep in het onderbewustzijn toch nog iets van een oude jeugddroom: een eigen boek schrijven.

arta · 16 november 2013 op 12:13

Ik ben dol op melancholische terugblikken. Qua onderwerp vind ik deze dan ook leuk gekozen.
Schrijftechnisch vind ik hem iets minder sterk. Hij leest alsof hij vanuit één gedachte heel snel is neergeschreven en ingezonden.
Persoonlijk had ik hem dus liever wat zorgvuldiger uitgewerkt gelezen. Kwaliteit gaat voor mij altijd voor kwantiteit.

    g.van stipdonk · 17 november 2013 op 11:13

    Is inderdaad misschien iets te snel ingestuurd. Heb inmiddels enkele verbeterpunten aangebracht voor een eventuele volgende publicatie.

      Ferrara · 17 november 2013 op 13:01

      Leuk hè, al die lessen die je hier krijgt. Doe er je voordeel mee.
      Ik kijk uit naar de volgende VUP

        g.van stipdonk · 17 november 2013 op 16:48

        Klopt helemaal. Had hier jaren eerder aan moeten beginnen.

        Libelle · 20 november 2013 op 17:40

        Kijk Ferrara, als jou humor eenmaal doorbreekt, dan is CX al gauw te klein!

Mien · 16 november 2013 op 23:40

Vlot geschreven en daardoor ook vlot gelezen. Het trekt aan en stoot af, zo’n vuilnisbelt.
Dat geldt zowel voor de spullen als voor de mensen die hem bezoeken als voor de column.
Het zou leuk zijn als je de column nog een keer schrijft maar dan vanuit het oogpunt van een van de politieagenten, of een van de ongure mannen.

    g.van stipdonk · 17 november 2013 op 11:14

    Bedankt voor de tip. Is wellicht een uitdaging.

Nachtzuster · 17 november 2013 op 00:06

Eens met alle drie mijn voorgangers. Geweldig onderwerp voor een spannende column, mits wat aangedikt of gezien vanuit een andere invalshoek.

g.van stipdonk · 17 november 2013 op 11:15

Gracias, zal dit ook meenemen voor een eventueel vervolg.

Geef een reactie

Avatar plaatshouder